Teoo; sitkvebs ver vpoulob sixaruloo... Gmertma gagadzlieros da sheni patara bednieri da janmrteli gimkopos.. Dzlieri unda iko sixaruloo gmiri deda xar
გული ამტკივდა მიშველე დედი თვალთ დამიბნელდა დაღამდა დედი? ამ ხალხს რაუნდა?გამიშვით ხელი არსად წამოვალ!მიხსენი დედი თეთრი სუდარა რათ გინდა დედი? რატომ ტირიხარ?რატომ გდის ცრემლი? რომ გეფერები ვერა გრძნობ დედი? გთხოვ შემომხედე შვილი ვარ შენი ნუთ ვერ მხედავ?ეს მე ვარ დედი არც ჩემი გესმის?რა ხდება დედი? აქ რატომ ვწევარ?რატომ ვერ ვდგები? რატომ მოფრინდა ეს თეთრი მტრედი? საით მიგყავართ?არ მინდა ხელში! დაბლა ჩამომსვით!გავივლი ფეხით! ეს რა ორმოა?მითხარი დედი და რატომ ჩარბობს დღეს შავი ფერი? მიწას ნუ მაყრით!არა გწამთ ღმერთი? რატომ დაბნელდა ? სადა ხარ დედი?
მე ხომ უშენობა ღმერთმა დამიწესა, ღამით მთვარის შუქზე- ფიქრი, ნაღვლიანი, ცრემლით გათენება-უძილო ღამეების, დაღლილ-დაქანცული-,ბრძოლა დარდიანი. თითქოს მავიწყდება ჩემი არსებობა, ძლიერ მომენატრა სახე მომღიმარი, ასე მარტოობით ვშიშობ შევიშლები, თუ არ მომაშველე ხელი მადლიანი. მე ვერ მოვახერხე შენი დავიწყება, ვწერ და თითქოს ჩემთან აქვე ახლოს გხედავ, გრძნობით გადავფურცლავ ისევ ჩემს ნაწერებს, თითქოს სტრიქონებში შენი გული ფეთქავს. ჩუმად გეფერები ჩემი ნაწერებით, მინდა მიძინებულ გრძნობას ვეამბორო, თითქოს ფურცლის მიღრმა შენი გაღიმება, მინდა დავინახო ჩემში გავაცოცხლო. ჩემი გაღიმება სადღაც მიმალულა, თითქოს დასჯილი ვარ,ვეღარ ვიღიმები, ღამით მთვარის შუქზე ისევ ცრემლის დენა, შენზე მოლოდინის ხვედრ...Ещёმე ხომ უშენობა ღმერთმა დამიწესა, ღამით მთვარის შუქზე- ფიქრი, ნაღვლიანი, ცრემლით გათენება-უძილო ღამეების, დაღლილ-დაქანცული-,ბრძოლა დარდიანი. თითქოს მავიწყდება ჩემი არსებობა, ძლიერ მომენატრა სახე მომღიმარი, ასე მარტოობით ვშიშობ შევიშლები, თუ არ მომაშველე ხელი მადლიანი. მე ვერ მოვახერხე შენი დავიწყება, ვწერ და თითქოს ჩემთან აქვე ახლოს გხედავ, გრძნობით გადავფურცლავ ისევ ჩემს ნაწერებს, თითქოს სტრიქონებში შენი გული ფეთქავს. ჩუმად გეფერები ჩემი ნაწერებით, მინდა მიძინებულ გრძნობას ვეამბორო, თითქოს ფურცლის მიღრმა შენი გაღიმება, მინდა დავინახო ჩემში გავაცოცხლო. ჩემი გაღიმება სადღაც მიმალულა, თითქოს დასჯილი ვარ,ვეღარ ვიღიმები, ღამით მთვარის შუქზე ისევ ცრემლის დენა, შენზე მოლოდინის ხვედრი ჯავრიანი. ჩემს გულს ვეღარ ვშველი ისე დასერილა, ნაწერს ვერ ვასწორებ,რითმებს ვემალები, ჩემი მარტოობა შენით ავადმყოფობს, დროზე მომაშველე გული მადლიანი............
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 6
მიშველე დედი
თვალთ დამიბნელდა დაღამდა
დედი?
ამ ხალხს რაუნდა?გამიშვით
ხელი
არსად წამოვალ!მიხსენი დედი
თეთრი სუდარა რათ გინდა
დედი?
რატომ ტირიხარ?რატომ გდის
ცრემლი?
რომ გეფერები ვერა გრძნობ
დედი?
გთხოვ შემომხედე შვილი ვარ
შენი
ნუთ ვერ მხედავ?ეს მე ვარ დედი
არც ჩემი გესმის?რა ხდება
დედი?
აქ რატომ ვწევარ?რატომ ვერ
ვდგები?
რატომ მოფრინდა ეს თეთრი
მტრედი?
საით მიგყავართ?არ მინდა
ხელში!
დაბლა ჩამომსვით!გავივლი
ფეხით!
ეს რა ორმოა?მითხარი დედი
და რატომ ჩარბობს დღეს შავი
ფერი?
მიწას ნუ მაყრით!არა გწამთ
ღმერთი?
რატომ დაბნელდა ? სადა ხარ
დედი?
ღამით მთვარის შუქზე- ფიქრი, ნაღვლიანი,
ცრემლით გათენება-უძილო ღამეების,
დაღლილ-დაქანცული-,ბრძოლა დარდიანი.
თითქოს მავიწყდება ჩემი არსებობა,
ძლიერ მომენატრა სახე მომღიმარი,
ასე მარტოობით ვშიშობ შევიშლები,
თუ არ მომაშველე ხელი მადლიანი.
მე ვერ მოვახერხე შენი დავიწყება,
ვწერ და თითქოს ჩემთან აქვე ახლოს გხედავ,
გრძნობით გადავფურცლავ ისევ ჩემს ნაწერებს,
თითქოს სტრიქონებში შენი გული ფეთქავს.
ჩუმად გეფერები ჩემი ნაწერებით,
მინდა მიძინებულ გრძნობას ვეამბორო,
თითქოს ფურცლის მიღრმა შენი გაღიმება,
მინდა დავინახო ჩემში გავაცოცხლო.
ჩემი გაღიმება სადღაც მიმალულა,
თითქოს დასჯილი ვარ,ვეღარ ვიღიმები,
ღამით მთვარის შუქზე ისევ ცრემლის დენა,
შენზე მოლოდინის ხვედრ...Ещёმე ხომ უშენობა ღმერთმა დამიწესა,
ღამით მთვარის შუქზე- ფიქრი, ნაღვლიანი,
ცრემლით გათენება-უძილო ღამეების,
დაღლილ-დაქანცული-,ბრძოლა დარდიანი.
თითქოს მავიწყდება ჩემი არსებობა,
ძლიერ მომენატრა სახე მომღიმარი,
ასე მარტოობით ვშიშობ შევიშლები,
თუ არ მომაშველე ხელი მადლიანი.
მე ვერ მოვახერხე შენი დავიწყება,
ვწერ და თითქოს ჩემთან აქვე ახლოს გხედავ,
გრძნობით გადავფურცლავ ისევ ჩემს ნაწერებს,
თითქოს სტრიქონებში შენი გული ფეთქავს.
ჩუმად გეფერები ჩემი ნაწერებით,
მინდა მიძინებულ გრძნობას ვეამბორო,
თითქოს ფურცლის მიღრმა შენი გაღიმება,
მინდა დავინახო ჩემში გავაცოცხლო.
ჩემი გაღიმება სადღაც მიმალულა,
თითქოს დასჯილი ვარ,ვეღარ ვიღიმები,
ღამით მთვარის შუქზე ისევ ცრემლის დენა,
შენზე მოლოდინის ხვედრი ჯავრიანი.
ჩემს გულს ვეღარ ვშველი ისე დასერილა,
ნაწერს ვერ ვასწორებ,რითმებს ვემალები,
ჩემი მარტოობა შენით ავადმყოფობს,
დროზე მომაშველე გული მადლიანი............