ღვთის განგების იმედი არასოდეს დაჰკარგო.

ვინც ყველაზე მეტად გიყვარს, ჯერ იმათთვის დაიწყე ლოცვა, მაგალითად შენი შვილებისათვის, როდესაც მათთვის ილოცებ, შემდეგ ილოცე დანარჩენი ოჯახის წევრებისათვის, შემდეგ ყველა თქვენს ირგვლივ მყოფი მეზობლებისათვის, რომ მტერი არ გყავდეს. დალოცე ის ქალაქი, სადაც შენ ცხოვრობ, თბილისი ხომ მარტო არ არის, დალოცე ყველა მცხოვრები, რომელიც საქართველოშია, საქართველო ხომ მარტო არ არის, ირგვლივ სხვა ქვეყნების მცხოვრებლებითაა გარემოცული, სთხოვე ღმერტს, რომ დაამშვიდოს მათი გული, რათა მტრობა ვერ შესძლონ. ახლა, როცა მთელი ქვეყნისთვის ილოცე, ერთი მტერიღა დაგრჩა, იმასაც ნუ გამოტოვებ, ღმერთს სთხოვე აავსოს მისი გული სიკეთით დაგონება – სიბრძნით. აი, ასე შესძლებთ ბოროტებით აღსავსე ადამიანისათვის და თქვენი მტრისთვისაც ლოცვას.

შიშით და მოწიწებით უნდა ილოცო. როცა ლოცულობ, გაიაზრე ვის წინაშე დგახარ, ვის ესაუბრები, ქრისტე უხილავად არის ჩვენთან, სულ არს ღმერთი.

ივერიის ღვთისმშობლის ხატი რომ დააპირებს ათონის მთის დატოვებას, ზარების რეკვა ატყდება, ეკლესიები ხილული სახით მოიხრებიან გაცილების მიზნით. ყველაფერი იქნება ტელევიზიით, ეს არის ღვთის წყალობა, რათა მსოფლიომ ნახოს და გადასარჩენი სულები აქ ჩამოვიდნენ, საქართველოში.

თუ ღვთის მცნებებს არ იცავთ, ნუ დაღლით უფალს ბევრი ლოცვით, არ მოგისმენთ და ლოცვა ცოდვად შეგერაცხებათ.

ყველა ვერ გადარჩება. ვერც მე შეგიწყალო, ვერც უფალმა შეგიწყალოს, შენი თავი შენ თვითონ თუ არ შეიწყალე. ვინც სულს გადაირჩენს და სხვასაც შეეწევა სიტყვით და საქმით, ის ქრისტეს მცნების შემსრულებელია.

საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრია და რაც საქართველოში ხდება, ეს განსაცდელი ჩვენს სასიკეთოდაა. არ მიატოვოთ საქართველო, არ განარისხოთ ღვთისმშობელი.

წნიდა წინასწარმეტყველების ენუქისა და ელიას ბრძოლას ანტიქრისტესთან ტელევიზიით გადასცემენ.

აი, სწორედ ასე მოუწონებია მამა ნიკოლოზს მისდამი მიძღვნილი ლექსი, რომელიც თავისი სულიერი შვილის ხელით გავუგზავნე და მისივე ნებართვით ხმამაღლა წაუკითხეს მას...
თქვენ ალბათ ხვდებით ჩემს ემოციას...
გარკვევა მიძნელდება რას განვიცდი...
აქ ლექსზე არ არის საქმე მხოლოდ...
ეს დღეები გული მიკანკალებდა ამ ყველაფრის მოლოდინში...
გაოცებული ვარ, გაოცებული და ემოციისგან სრულიად უმოქმედო...

ჩუმად, მოძღვარი ღმერთთან საუბრობს
( მამა ნიკოლოზ მაქარაშვილს)

შენს მდუმარებას სამშობლო ჰქვია,
სამშობლო, სულზე ტკივილს რომ აჩენს.
მოძღვარო, შენში იმხელა მზეა,
და ჩვენს სიბნელეს ავედრებ გამჩენს.

ჩუმად, მოძღვარი მდუმარედ გალობს,
რამდენი მადლი გვარგუნე ღმერთო.
უთქმელ ბაგეზე იმედი დარობს,
მეტყველ თვალებში წუხილი ენთო.

ალბათ ხმაურობს სიჩუმე შენში
და რამდენ სათქმელს ატარებ თმენით.
რა მძიმე ჯვარი გიჭირავს ხელში,
მოძღვარო, შენგან შეძახილს ველით.

ნაცრემლარ ხელებს ზეცისკენ გაშლი,
ცოდვილებს გულის ტკივილით გვლოცავ,
მთლად საქართველო დაღონდა მაშინ,
იავნანაზე ატირდი როცა.

სიტყვები ხშირად სიმძიმეს გვიხსნის.
ამოთქმულ ტკივილს შვება აქვს რაღაც,
მამულს თუ შენი დუმილი იხსნის,
მადლად გფენია სიჩუმით დაღლაც.

შენს უთქმელობას სამშობლო ჰქვია,
სამშობლო, გულში ნაჭედი ღმერთად,
შენი სიჩუმე მზიანი დღეა,
აგვიხმინდი დიდგორთან ერთად.

ბოლოს ჭრილობა სისველეს იშრობს,
ოდესმე გვითხარ გალობის ხმებზე,
ვინ დაურწია აკვანი პირმშოს,
იქ, ბაზალეთის უძირო ფსკერზე.

მდუმარე ბერში იმედი დარობს,
ბოლოს ყოველი ითქმება ერთთან,
სამშობლოსათვის მდუმარედ გალობს,
მაგრამ ხმამაღლა საუბრობს ღმერთთან.

/ნანა მეფარიშვილი/

უფალო,მომმადლენ მარხვა ჭეშმარიტი...

""გარედან შემავალი კი არ წარსწყმედს კაცს,არამედ რაც გამოვა მისგან".(მკ 7,5-16)(დღის სახარების განმარტება)

ეს ადგილი მსგავსია იმისა,რასაც გვეუბნება მოციქული:"საჭმელი და სასმელი არ გაგამართლებს ღმრთის წინაშე"-რასაც ჩვეულებრივ იყენებენ მარხვის არმსურველები,თვლიან რა,რომ ამ ერთი სიტყვითაც გაიმართლებენ ეკლესიის მიერ დადგენილ მარხვათა დაუცველობას.

ხოლო თუ რამდენად დამაკმაყოფილებელია ამგვარი საქციელი,ძალიან კარგად იცის თითოეულმა წევრმა ეკლესიისა.მარხვის ჟამს ზოგიერთი საჭმელისაგან თავშეკავება დადგენილია არა იმის გამო,რომ ისინი არაწმიდანი არიან,არამედ იმიტომ,რომ ამით უფრო მოხერხებულად მიიღწევა შინაგანი წარმატებისათვის აუცილებელი ალაგმვა ხორცისა.მარხვის კანონის ამგვარი განმარტება იმდენად არსებითია,რომ საჭმლის რომელიმე სახეობის არაწმიდად მიჩნევა ერეტიკოსებს ეკუთვნის.მარხვისადმი არა კეთილად განწყობილნი ამას კი არ უნდა მიზეზობდნენ,არამედ იმას,რომ მარხვა არაა აუცილებელი,თუნდაც იგი ხორცის ცოდვიან სურვილებსა და ვნებების დასაძლევად იყოს მიმართული..

მაგრამ ეს ისეთი პუნქტია,რომელზე შეჩერებაც არ შეიძლება.თუკი შინაგანი წარმატება აუცილებელია,ასევე აუცილებელია საშუალება ამის მისაღწევად,კერძოდ და კონკრეტულად კი მარხვა.სინდისიც ამას ეუბნება თითოეულს.ისინი კი თავს იმშვიდებენ იმისათვის,რომ 1)სხვა საშუალებით გავაწონასწორებ მარხვას...ან 2)მარხვა ჩემთვის მავნებელია...ან 3)მაშინ ვიმარხულებ,როცა მე მსურს...რა აუცილებელია დადგენილ დღეებში მარხვა....პირველი ყოვლად გაუმართლებელია,რამეთუ ჯერ არ მინახავს კაცი,რომელსაც თავის ნაყროვანებასა და სიმაზღრის პარალელურად ემარხულოს და შინაგანი წონასწორობა თავისებურად დაეცვას!უკანასკნელიც უაზროა,რამეთუ ეკლესია ეს არის ერთი მთლიანი სხეული და არაფრით არ დაარღვევს საკუთარ წესებსა და დადგენილებებს და არც ისინი მიეკუთვნებიან მას.ვინც მის საწინააღმდეგოდ იფიქრებს რაიმე სხვას.

ვიდრე ეკლესიის წევრი ხარ,ვერაფერს იტყვი და ვერც ვერანაირ ცვლილებას ვერ შეიტან მასში.ხოლო თუ მისი წესების მორჩილება არ გსურს არც მისი წევრი აღარ უნდა გერქვას.აი,რაც შეეხება მეორე გამართლებას,მას აქვს სიმართლის ნიშანწყალი.და მართლაც,მარხვის საზომით განისაზღვრება იმათი ვალდებულება,ვის როგორ შეუძლია.იმიტომ,რომ მარხვა დადგენილია არა ხორცის სიკვდილისათვის,არამედ ვნებებისა.ესენი კი რომ ჩამოთვალო კეთილსინდისიერად,იმდენად ცოტანი აღმოჩნდებიან,რომ სათვალავშიც არ ჩაითვლებიან.

რჩება ერთადერთი-არ მინდა!!!ვერაფერს ეტყვი ამგვარს,იმიტომ რომ თავისი ნების საწინააღმდეგოდ სამოთხეშიც ვერ წაიყვან ვინმეს;მაგრამ ჯოჯოხეთში...უნდა თუ არ უნდა მაინც წაიყვანენ და ჩააგდებენ იქ...

წერილებითა შენითა წმიდა წერილი განგვიმარტე და მორწმუნესა ყოველსა გზაი ცხოვნებისაი უჩვენე,წმიდაო განმანათლებელო თეოფანე დაყუდებულო ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის.

შემეწიე უფალო და მომმადლენ გულისხმისყოფაი სიტყუათა შენთა...

(მკ 6,54;7,8)(დღის სახარების განმარტება)

"უფალი საყვედურობს ფარისევლებს არა გარეგანი,მათმიერვე შემოღებულ წესებისა და ქცევის ნორმებისათვის,არამედ მათზე მიჯაჭვულობისა და დამოკიდებულებისათვის.და კიდევ იმისათვის,რომ ისინი ღმრთის პატივსაცემად მხოლოდ ამით კმაყოფილდებოდნენ,და სულ არ აინტერესებდათ თუ მათ გულში რა ხდებოდა...

გარეგანს ვერსად გაექცევი.შინაგანიც მოითხოვს მას,როგორც მის გამომხატველსა და მცველს.მართლაც,ის ყოველთვის კავშირშია გარეგანთან და არასოდეს არ არის მარტო;მხოლოდ ცრუ თეორიებში მჟღავნდებიან ისინი...მაგრამ ისიც ცხადია,რომ მხოლოდ გარეგანი არაფერს არ წარმოადგენს;მისი ყოფიერების ნორმა და ფასი მასში არსებული შინაგანით განისაზღვრება,იმდენად რომ,თუ შინაგანი არ იქნება,გარეგანი გინდა ყოფილა და გინდა არა...

ამასთან ერთად ჩვენი დაცემა გარეგნული და ხილულია,რომელშიც აისახება შინაგანი და რომელშიც იგი გარკვეულ ფორმას ღებულობს იქამდე.რომ გარეგანის აღსრულებით ვიმშვიდებთ თავს,და არა ვფიქრობთ იმაზე,აქ შინაგანი გაგვაჩნია თუ არა...

და ამიტომ,რადგანაც გარეგანთან შედარებით რთულია შინაგანი,ბუნებრივია,რომ პირველისკენ უფრო ვიჩენთ გულმოდგინებას,ვიდრე მეორისა...

როგორ მოვიქცეთ?საკუთარი თავი უნდა ავიყვანოთ ხელში,და ყურადღება ვიქონიოთ შინაგანის მიმართ,რაც რაღა თქმა უნდა გარეგანის დაძაბვას მოითხოვს;და მხოლოდ მაშინ ჩავთვალოთ საქმე საქმედ.როცა ეს ორი ურთიერთსაწინააღმდეგო კაცი ერთმანეთს დაეთანხმებიან...სხვა გზა არ არსებობს...

საკუთარი თავის მიმართ ყურადღება,სიფხიზლე და მღვიძარება-ერთადერთი ბერკეტები არიან ჩვენი დაცემული ქვენა და ხრწნადი ბუნების ზე აღსამართად.ერთს შევნიშნავთ ისევ.ვისაც შინაგანი აქვს,მიუხედავად იმისა,რომ მაინცა და მაინც არ ანიჭებს მას დიდ მნიშვნელობას...გარეგანს არასოდეს ტოვებს უყურადღებოდ!!!

წერილებითა შენითა წმიდა წერილი განგვიმარტე და მორწმუნესა ყოველსა გზაი ცხოვნებისაი უჩუენე,წმიდაო განმანათლებელო თეოფანე დაყუდებულო ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩვენთათვის.

რომელი ყოველგან ხარ და ყოველსავე აღავსებ მადლითა შენითა...

"გამხნევდით,ეს მე ვარ,ნუ გეშინიათ"(მკ.6.50)(დღის სახარების განმარტება)

ესაა საყრდენი სასოებისა ჩვენისა!როგორი ჭირიც და განსაცდელი არ უნდა დაგემართოს,გაიხსენე,რომ უფალი ახლოს არის,და გამხნევდი ვაჟკაცური სიმხნევით და აღიჭურვე სულიერი მოთმინებით.როგორც მაშინ მოულოდნელად წარმოუდგა ზღვაში განსაცდელში მყოფ მოციქულებს,ასევე შენც მოულოდნელად აღმოგიჩენს თავის შეწევნას და შუამდგომელობას.იგი ყველგან არის და ყოველთვის მზადაა შენს დასაცავად და დასაფარად.

ოღონდ შენც უნდა დადგე მასთან ან წარსდგე  მის წინაშე რწმენით,ლოცვით,სასოებითა და მისი უწმიდეს ნებისადმი აბსოლუტური ნდობით.ამით კი მოხდება სულის უფალთან ზიარება,და მისგან მომდინარე ყოველი სიკეთენი.

თუმცაღა ეს არ ნიშნავს იმას,რომ მაშინვე მიიღებდე ღირსებას,დიდებასაც,პატივსაც და სახვა მრავალ ამის მსგავსს.გარეგნულად შეიძლება დარჩენა,როგორიც ხარ,ოღონდ უფალი როგორც ინებებს შენთვის იმგვარად წარგიმართავს მოვლენების და ცხოვრებისეულ მომენტების წესრიგს და მოგმადლის მხნეობასა და სულგრძელებას.

ეს კი არის მთავარი,რასაც უნდა ეძიებდეს ჭირსა და განსაცდელსა შინა მყოფი ადამიანი.ჭეშმარიტი ბედნიერება შინაგანია და არა გარეგანი.გარეგანადაც ბედნიერი მხოლოდ ის არის,ვინც ცოცხალ კავშირშია ღმერთთან...

წერილებითა შენითა წმიდა წერილი განგვიმარტე და მორწმუნესა ყოველსა გზაი ცხოვნებისაი უჩვენე,წმიდაო განმანათლებელო თეოფანე დაყუდებულო ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის

არსებობს ღმერთი და სულის სწრაფვა მისდამი...

(დღის სახარების განმარტება)"და მიდიოდა იქ ხალხი...ყველა ქალაქიდან"(მკ.6,33)

ეს ბეთსაიდის უდაბნოში,სადაც აღესრულა ხუთი ათასის ხუთი პურითა და ორი თევზით საკვირველი დაპურება.რამ მიიზიდა ხალხი უფლისკენ?ღმრთაებრივისადმი თანაგრძნობამ.ადამიანური არსების საფარველქვეშ დაფარული ღმრთაება მაინც აჩვენებს საკუთარ დიდებულებას სიტყვით,საქმით,მზერით და ყოველივეთი,რაც კი ჩანდა უფალში.ხოლო ღმრთაებრიობის გამჟღავნება გულში დაფარულ საღმრთო შეგრძნებებს ღმრთისკენ იზიდავდა.ამის შეკავება არავის ძალუძს,ვერც უგულისხმოს და ვერც მომხრეს,რამეთუ იგი ყველა შეგრძნებაზე ღრმა,დაფარული და ძლიერია.იგივე ღმრთაებრივი,რასაც აჩვენებს მაცხოვარი,ყველა ერის და რჯულის ადამიანს იზიდავს ცისქვეშეთში.იგივე მოქმედებდა მთელი ეკლესიის ისტორიის მანძილზეც და მოქმედებს ახლაც.მცირე ღმრთაებრივი ნაპერწკალიც კი იზიდავს თავისკენ.აქედან კი რას ვღებულობთ?იმას,რომ რაც ღმრთაებრივი და ზებუნებრივია,იგივეა მისი სათავე,წყარო და საძირკველი.ეს სწრაფვა დევს ჩვენს სულებში და მის ბუნებას შეადგენს,რაც იხლვება კიდეც ჩვენს გონებრივ,ესთეტიურ და სამოღვაწეო საზრუნავებში.ბუნება ისეთი რეალობაა,რომ მასში ტყუილი და სიცრუე ვერ იქნება;აქედან გამომდინარე ღმრთაებისადმი სწრაფვაშიც ვერ იქნებიან ისინი ვერცერთი...აქედან კი ვღებულობთ იმას,რომ არსებობს ღმერთიც და ღმრთაებრივიც...და ზებუნებრივის უარმყოფელნი ადამიანის სულის არსს ეწინააღმდეგებიან!!!

წერილებითა შენითა წმიდა წერილი განგვიმარტე და მორწმუნესა ყოველსა გზაი ცხოვნებისაი უჩვენე;წმიდაო განმანათლებელო თეოფანე დაყუდებულო ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის.

მიაგე კეისარს კეისრისა,ხოლო ღმრთისა ღმერთს(მთ.

მიაგე ყველას თავისი.აქედან კი კანონი:რითაც შეგიძლია და ვალდებული ხარ,სათნოეყავი ღმერთს;ყოველი შენი ძალა და ყოველი შენი საშუალებანი ღმრთის მსახურებისაკენ წარმართე.სიტყვით:"მიაგე კეისარს კეისრისა",უფალმა  გვაჩვენა,რომ ამგვარი ქმედება სათნოა მისთვის.თუკი "კეისრის"ქვეშ იგულისხმებ აუცილებელ და არსებით საერთო ცხოვრებისეულ მიწიერ კანონებს,ხოლო "ღმრთისა"-ში ღმრთის ეკლესიის მიერ დადგენილ წესრიგს და რჯულს,აქედან მივიღებთ იმას,რომ მთელი ჩვენი ცხოვრების და არსებობის დღეები ცხოვნებისათვის აუცილებელი და საჭირო საგნებითა და მოვლენებითაა აღსავსე...ოღონდ თუ დიდი ყურადღებას გამოიჩენ იმისათვის,რომ მათით სწორად ისარგებლო და ყველგან და ყოველთვის საღმრთო ნებისდა მიხედვით იქცეოდე,ისე როგორც ჰსურს მას-ცხოვნება შენს ხელშია.შეგიძლია იცხოვრო ისე,რომ,იხსნა შენი სული,რამეთუ მისკენ მიმავალი გზა საღმრთო ნების აღსრულებაა.იარე ღმრთის ხსოვნით,ყურადღებით იყავი,საკუთარი თავის დაუნდობელად იმსჯელე და იმგვარად მიუდექი საქმეს,როგორც იმ წუთს გიკარნახებს სინდისი...

წმ თეოფანე დაყუდებული

წერილებითა შენითა წმიდა წერილი განგვიმარტე და მორწმუნესა ყოველსა გზაი ცხოვნებისაი უჩვენე,წმიდაო განმანათლებელო თეოფანე დაყუდებულო ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის