Предыдущая публикация
ჩამოვუჯდები ფიქრს, გადარეულს, სად არ მატარებს მონატრება გარდასულ დღეთა, ხვეულ ბილიკებს გავუყვები ჩუმი დარდებით და ის ბილიკი გადამკარგავს მე თვითონ ღმერთთან.
მარტო ძნელია გადაუსწრო თვით ბედისწერას და საკუთარი შეცდომები წონო სასწორით, როცა ორი ხართ დამნაშავე ასე თუ ისე, სარისკო არის გადაწონო ცოდვა ამ წონით. ცალი უღელი მუდამ ძნელად მიაღწევს მიზანს, ჯიშიანს მხარში უნდა ედგეს სხვა ჯიშიანი, როცა ბილიკის მარტოდმარტო გიწევს გალევა , მიზნამდე მისვლა სულყოველთვის არის გვიანი... ყველას არა აქვს თავის წილი ბედნიერება და ასეც ხდება, აქ რა არის ან გასაკვირი? როცა უღელი ცალი ხდება, ის მხარი იწევს, რომელიც რჩება , უფრო მყარად, თან დარდიანი...
Следующая публикация
Нет комментариев