Ту,ки бо ман накарди ҳеҷ

ёри. Агарчӣ менамудам
бар ту зори. Чӣ сон ёри вафодори ту бошам?
Ту, ки ишқу вафоямро надори. Чи мехоҳи аз
ин арзу шикоят? Чаро ту бо дили ман бози
дори? Бинои ошиқиро метавон сохт? Магар бе
бовариву интизори. Муҳаббат арсаи сабру
қарор аст, Намедони ту роҳи устувори. Маро
ту булҳавас ҳаргиз мапиндор, Дилам бошад
шабеҳи рӯди ҷори. Ба монанди Зулайхо дар
раҳи ишқ, Накарди ҳеҷ гоҳе пофишори. Набуди
ту муборизу фидои, Ки то қалби маро бар даст
ори. Аниқ донам, ки бози дори бо ман, Ба
саҳрои дилам доне накори. Тамоми ҳарфҳои
гуфтаамро, Набояд ту зи ёди худ барори.
Гирифтори ҳамон ёри қашангам, Ки медонад
тариқи дӯстдори.