Гельфия Бикбулатова

Язмыш җәзасы. (Зөләйха Солтанова)

«Әни, ничек хәлләр? Нәрсә эшлисең? Сагындым сине, озак күрешмәдек. Син миңа үпкәләмисең бит, әйеме? Гел эш тә эш...» Телефоннан кызы Әнисәнең тавышын ишетүгә, Әлфия апа аның болай гына, хәл белергә генә шалтыратмавын аңлады. «Әйбәт кенә, кызым. Үзегез ничек? Раяз ни хәлләрдә?» – дип сорады. «Әйбәт кенә. Әни, кара әле, безнең корпоративка барасы бар, Раязны бакчадан алырсың әле», – диде Әнисә. «Минем эшем бар иде, Әнисә», – диде Әлфия апа. «Ну, син нәрсә инде, әни? Миңа син дә ярдәм итмәсәң, кем булышсын. Алай булмый инде. Мин сиңа өметләнеп торган идем әле. Әлфирнең әнисеннән сорый алмыйм бит, аның нинди икәнен үзе