Գիշերը կրկին իր գիրկն առավ ինձ ու քեզ տարավ, մեր հին հուշերը իրար միացրեց, մեր անվերջ թվացող սերը ետ բերեց։ Մեր երազանքին բան չեր մնացել, մենք իրար գտանք գիշերվա կեսին, լուսնի շողի տակ իրար սիրեցինք։

Մեր սիրո վկան լուսինը եղավ, աստղերի համար դա մի հեքիաթ էր, իսկ ինձ համար հեքիաթը դու դարձար, որ ամեն գիշեր ես քեզ հիշելով խորասուզվում էի հեքիաթի գրկում և քո կարոտով քուն էի մտնում։
Ախ, այն արևը, որ իմ երազից կտրեց ու տարավ քաղցր հուշերը... Երնեկ թե լիներ ամեն ժամ գիշեր, որ միշտ երազում գրկեի ես քեզ և չթողնեի, որ դու հեռանաս։
Արարատ Գալստյան
10-03-2025
19:28