Предыдущая публикация
Յուրաքանչյուրը պետք է ունենա մեկը, ում չի ամաչի հրավիրել, եթե անգամ տանը բացարձակ անկարգություն է։ Երբ նա զանգի ու ասի, որ կլինի 10 րոպեից, պետք չլինի գուլպաները ոտքով հրել բազմոցի տակ, արդուկը խցկել պահարանի մեջ։ Որովհետև դու վստահաբար գիտես, որ նա թքած ունի այդ անկարգության վրա։ Ընդ որում` այնքան թքած, որ հոնքն էլ չի շարժի, երբ շեմին ոտքը դնի լեգոյին կամ բոկոտն կանգնի կոմպոտի լճակի մեջ։
Նա, սառած կամ քրտնաթաթախ, կախված եղանակից, կբացի դուռն ու հիմար֊հիմար կասի.<<Կու֊կու, ահա և ես>>։ Նրա ձեռքին անպայման կլինի մոտակա կրպակից գնված ոչ այնքան թարմ թխվածքաբլիթներ։
Պետք չէ նրան մուտքի մոտ խոնարհվելով դիմավորել և իրար անցնել իրերի պատճառով։ Նա լավ գիտի, թե որտեղ է քո տան լոգարանը և ինչպես գնալ խոհանոց։ Կմոտենա, կբռնի ձեռքդ, կհեռացնի գազօջախից, կնստեցնի սեղանի մոտ, բացարձակ հանգիստ ձեռքով սեղանի փշրանքները կթափի հատակին։
Նա ինքը կմոտենա լվացարանին, կհանի երկու բաժակ, ափսեներ, գդալներ, կլվանա ու կդնի սեղանին։ Իսկ հետո դուք թեյ կխմեք` թաթախելով դրա մեջ չոր թխվածքաբլիթները։ Գուցե դարակում կգտնեք հաղարջի շաքարակալված մուրաբա և ուտեք հենց բանկայից։
Իսկ երբ նա գնա, դու անգամ չես հիշի, թե ինչից էիր խոսում նրա հետ։ Բայց տան անկարգությունը զարմանալիորեն կցնդի։
Իսկ հիմա փոխարինեք <<տուն>> բառը <<հոգի>> բառով և նորից կարդացեք 🥰
Следующая публикация
Комментарии 1