Тарказинские

Тукталышның көзге салкын диварына сөялүгә, аякларым эреп, сөяк-сынсыз кеше сыман, дивар буйлап агып төштем. Минем тирә-юнемнән һаман машиналар чаба иде әле.

Минем аңа әйтер сүзем шулкадәр күп җыелган кебек иде – авызымны ачкач, эчтән генә әллә ни кадәр кабатлаган, кабатлый кабатлый ятлап бетергән җөмләләр урынына дер-дер калтыраган иреннәрем арасыннан җиңелчә талпыны...

Ямь-яшел мохер сөлгегә уралган килеш бүлмәдә кабат иәйда булгач, ул, хиссияткә бирелмичә, киресенчә, «аш пеште» яисә «чәй кайнады» кебек гадәти һәм табигый бер хәбәр салгандай, чәнти бармак кадәр генә кәгазь кисә...

Уфада «Башкортстанның ел укытучысы» республика конкурсына һәм «Башкорт теле һәм әдәбияты буенча Ел укытучысы» төбәкара конкурсына йомгак ясалды. Татар укытучылары быел башка туган телләр укытучылары белән бергә сынау тотты.

Һай оялчан ла инде! Һай йомшак ла! Хатын кыз! Билләһи, бигрәк тә нечкә күңелле, бигрәк тә назик, бигрәк тә... әллә нәрсәдән яратылган иде ул: юк, балчыктан түгел, кабыргадан түгел – аның яратылышында сандугач моң...