Предыдущая публикация
"Ասք սիրո մասին"
Այս աղբյուրը ,
Արցունքի է նման։
Որքան մաքուր,
Այնքան էլ ջինջ։
Հոսում է դանդաղ,
Կաթիլ առ կաթիլ,
Գլուլ, գլուլ
Արցունքի նման։
Ասում են այստեղ,
Այս ժայռի կրծքին,
Ջահել հայուհի,
Քանց չքնաղ փերի,
Իր կորուստն է լացել։
Նրա սիրելին,
Սևահեր,սևաչ,
Նամակ է հղել,
Զոհվելուց առաջ։
_Մի տխրիր սեր իմ,
Գնում եմ փառքով,
Ինձ մի մոռացիր,
Ապրիր նոր կյանքով։
Այս ժայռի կտորն էլ
Աղջիկ է կարծես,
Որ արտասվում է,
Ամենքին ի տես։
Սիրո կարոտից
Աղջիկը հյուծվել,
Դաժան կորստից է
Տեղում քարացել։
Արցունքներն են նրա
Գլուլ,գլուլ խոսում,
Աղբյուրի տեսքով,
Կաթիլ,կաթիլ հոսում։
25.9.1994թ. Երևան։
23.12.2024 թ.Կամիշին։
Մ.Մանուկյան։
Следующая публикация
Комментарии 12
Հարգանքներս ՅՈՒՐԻ ՄԱԼԽԱՍՅԱՆ։
Ընթերցում եմ Ձեր ստեղծագործությունները ,համարում եմ բարձրագույն ստեղծագործական արարումներ։