Предыдущая публикация
Բարբաջանք է հնչում անվերջ, թե' չկա էլ հույս հարությա՜ն,
Նզովվում է ինքնին Հայը՝ մարելով լույսն իր հաղթության:
Նապաստակին ոտքերն են զենք,փախուստն է ելքը փրկության
Քամակ դարձնողն է գրգռում գազանների քիմքը՝ սակայն:
Թե' առյուծ ես ճանաչել քեզ,ժանիքներդ ցույց տուր գայլին,
Մեռցրու ոգուդ մեջ բույն դրած լեղապատառ նապաստակին:
Մթության մեջ գառն էլ է գայլ թվում խրտնած, վախկոտ աչքին,
Բա՜ց աչքերդ, արիացիր, անցիր գործի՝ վայել այրին:
Խորշում եմ ես՝ հույսի լույսից զրկված, մարած հայացքներից,
Ստրկամիտ, նվնվացող հազիվ կենդան մեռելներից:
Կզածներին են մտրակում, դաղելն հարմար է ետևից
Հատկապես,որ խարանողն էլ բնիկ չոբան է ծննդից:
Արտավան Սահակյան.
Следующая публикация
Комментарии 65
Խորշում եմ ես՝ հույսի լույսից զրկված, մարած հայացքներից,
Ստրկամիտ, նվնվացող հազիվ կենդան մեռելներից:
Կզածներին են մտրակում, դաղելն հարմար է ետևից
Հատկապես,որ խարանողն էլ բնիկ չոբան է ծննդից…
Կեցցեք, Պոետ Գովական