{وَنَضَعُ الْمَوَازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا ۖ وَإِن كَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنَا بِهَا ۗ وَكَفَىٰ بِنَا حَاسِبِينَ}

«Биз қиёмат куни учун адолат тарозиларини қўюрмиз. Бирор жонга ҳеч қандай зулм қилинмас. Агар (амал) хардал (ўсимлигининг) уруғичалик (кичик) бўлса-да, уни келтирурмиз. Ҳисобчиликда Ўзимиз кифоя қилурмиз».
(Анбиё: 47)
Бандаларнинг амаллари қиёмат кунида адолатли, дақиқ- зарра миқдоричалик нарсани ҳам ўлчайдиган тарозида тортилади. У ҳақиқий ва ҳиссийдир, яъни киши кўзи билан кўрадиган очиқ-ойдин тарозидир. Унинг икки палласи бордир-ки банданинг савоб ва гуноҳлари тортилади. Кимнинг яхшиликлари оғир келса, у нажот топади ва жаннатга киради.
t.me/ilm_nuri