Предыдущая публикация
Ես անդունդի եզրին եմ՝ «Ոչ»-ի ու «Այո»-ի արանքում։ Քո Ոչ-ից ես իմ Այո-ին եմ հասնում ցանկությունից, ամաչկոտությունից ու սիրուց հյուսված պարանով։ Այն ցնցվում է, ճոճվում, ու ինձ վրա կախված է միայնությունը և Այո-ն, որ այնքան գրավիչ ու մոտ էր թվում, հիմա անհասանելի է։ Բայց ես քայլում եմ, հպարտությունը պահում է հավասարակշռությունս։ Նաև հին ու բարի հույսի վալսը, որ հնչում է բարդ համարների կատարման ժամանակ, ինձ ուժ է տալիս։ Ես գալիս եմ․ փորձելով չնայել ներքև, ու չմտածել, որ հանկարծ, մինչ ես գալիս եմ դեպի քո Հա-ն ինչ-որ մեկը արդեն հասել է քեզ, օգտագործելով բարեկեցության աստիճանը։ Ինձ գնալով ավելի ու ավելի բարդ է․ ճոճում է հուսահատության քամին, ու երբ այդ ճոճքը անտանելի է դառնում, դու անսպասելի գալիս ե
загрузка
Показать ещё