Предыдущая публикация
#փախիրգյուղից
Մաս-13
Այդ ինչ տականք էր որ ճանապարհից վերցրի 3 շաբաթ առաջ մինչև հիմա չեմ հասկանում։ Ես սովետական դաստիարակություն եմ ստացել չեմ հավատացել ոչնչի բայց հիմա հավատում եմ սատանային և աստծուն դևերին ու չարքերին իսկ այն գոյություն ունի հավատացեք։ Ես տեսել եմ ու նրա հետ նստած եմ եղել մի խցիկում մի քանի սմ-ի վրա։ Այս պատմությունը քիչ եր մնացել ինձ խելագարության հասցներ որովհետև ինձ հետ պատահածը սարսաձելի էր։ Ես 43 տարեկան առողջ սովորական կամազի վարորդ եմ բեռնափոխադրումներով եմ զբաղվում։ Նյութեր ու բեռներ տեղափոխում եմ տարբեր խանութներ ու բազաներ 8 տարի արդեն դրանով եմ զբաղվում նորմալ աշխատանք էր իմ համար։ Այդ տարիներ ընթացքում համարյա արդեն գիտեմ բոլոր ճանապարհներն ու վայրերը բոլոր տեղանքները բայց երբեք միստիկական պատմության մեջ չեմ ընկել բացառության մի դեպքի որի մասին հիմա կպատմեմ։ Դեպքն այսպին էր՝
Գնում էի քաղաք շինարարական խանութներից մեկի համար աղյուս էի փոխադրում։ Արդեն կեսգիշեր էր։ Տրամադրությունս լավ էր քանի որ վաղն իմ ազատ օրն էր հավեսով շանսոնչիկ լսելով գնում էր; Ու հանկարծ կամազի ֆանառների լույսին սիլուետ եմ նկատում։ Ձեռքը բարձրացրածմեքենան է կանգնեցնում։ Ճանապարհի մեջտեղում կանգնած էր մի տղա մեղմ ասած այնքան էլ լավ տեսք չուներ։Չգիտեմ գիշերանոցով էր թե սպորտային շորով մենակ գիտեմ որ լրիվ քայքայված։ Երևում էր ինչ որ բան էր պատահել։ Ինչպես ենթադրվում է մարդը մարդում
պետք է օգնի․ ես կանգ առա պետք էր օգնել տղային բացեցի խցիկի դուռը
-Ընկեր արի նստիր
Նա արագ մտավ կամազ և նստավ կրկնում եմ նրա տեսքը այդքան էլ լավը չեր դրսում սառնամանիք է իսկ նա անտառում գիշերանոցով է վազում շատ տարօրինակ էր։ Ես սկսեցի հարցուփորձ անել նա ինձ ասաց որ գյուղից է փախնում ինչ որ <կարմիր> անունով։ Ես զարմացա որովհետև այդ տեղանքներում ոչինչ չկա բացի անտառից ու ես ասացի նրան այդ մասին։ Նրա դեմքը փոխվեց ինչպես երևում էր նա բոլորովին դա չեր սպասում լսել։
-Ի՞նչպես ոչ ես այնտեղ եմ եղել ծնողներիս տանը😳
-Դու հաստատ լա՞վ ես ինչի՞ց ես փախել կամ ու՞մից ես փախել
-Ծնողներցս, նրանց հետ ինչ որ բան էր պատահել այդ գյուղում դիվական բաներ են կատարվում։
-պարզ է զառանցում է խեղճ տղան
-Չնայած ստոպ․․ ես լսել էի որ այդ տեղանքներում հաճախ մարդիկ են կորում
Երևի մանյակ կամ հանցագործ բանդա է ո՞վ իմանա հիմա էլ այս տղան խոսում է գյուղի մասին որը չկա , բայց չկա դա շուրջը անտառ է ի՞նչ է ես լրիվ հիմա՞ր եմ😱
Քաղաքի լույսերը ինձ այդ մտքերից դուրս բերեց
Կարճ ասած հասանք քաղաք տղային իջեցրեցի նա երկար ժամանակ շնորհակալություն էր հայտնում հետո էլ խոստացավ որ հաջորդ հանդիպելուց մաղարիչ է անելու։ -Ի՞նչ մաղարիչ երբևէ չենք էլ հանդիպի մտածեցի ես պարզվեց սխալվում էի
Այդուհանդերձ մենք նորից հանդիպեցինք և այս անգամը ես երկար ժամանակ կհիշեմ։ Նման կենդանաի սարսափ կյանքումս երբեք չեի զգացել։ Պատահեց որ 2 շաբաթից ես նորից պետք է գնայի շինախանութ հենց այդ նույն ճանապարհով այս անգամ տախտակներ էին ինձ կանչեցին բեռնել ու տանել նշանակված վայրը ինչպես միշտ։ Մի քանի ժամ անց ես արդեն հետճանապարհին էի կրկին հեռվում սիլուետ եմ տեսնում ու կանգնեցնում է ինձ։ Ես կանգնում եմ ու տեսնում նորից նույն տղան է բայց այս անգամ նա նորմալ տեսք ուներ նորմալ հագնված պայուսակն ուսերին
-Բարև ընկեր, էլի հանդիպեցինք ինչպե՞ս ես դու էլի գյուղից ես գալիս որը չկա՞
-Ժպտացի ես
-Չէ հա գերեզմանոցից եմ գալիս ծնողներս էի այցելել
-Դե դա արդեն սուրբ գործ է արի նստիր
Նա նստեց ու գնացինք։ Մինչ քաղաք հասնելը 30կմ կա։ Տղան նստել ու լուռ նայում է ճանապարհին ինչպես և ես։ 3կմ անցնելով սկսվեց անհասկանալի բաներ տեղի ունենալ։ Ամենասկզբից նկատել էի ամբողջ ճանապարհին ձեռքում ձեռքում երկու սև փայտիկով խաչ էր պահում։
-Ի՞սկ որտեղ է այդ գերեզմանոցը երբեք չեմ տեսել կամ լսել
-Գյուղում երբ ես անտեղ էի նորմալ էր մարդիկ էին ապրում տներ կային հետո դարձավ փլուզված ամեն տեղ ու տուն կոտորված կողքին էլ սատանայական գերեզմանոց։ Նա դա ասում էր առանց դեմքի արտահայտությունը փոխելու միօրնակ քարե հայացքով ձայնքի մեջ էլ հուսահատություն կար։ Ի՞նչ գյուղ ի՞նչ գերեզմանոց խելքը թռցրած է՞ մտածեցի ես։
-Ես շշմած եմ իհարկե․ -ասաց նա ես նորմալ եմ այնտեղ գերեզմանոց կա սև ինչ որ մեկը ծնողներս այդտեղ էին թաղել ու նրանք հետապնդում էին ինձ ես էլ նրանց շիրիմներն վերաթաղեցի նորմալ է ամեն բան շուտով ես էլ նրանց կմիանամ։ Ասածներից փշաքաղվեցի․ - լսիր ընկեր քեզ հետ ամեն ի՞նչ նորմալ է ինչ-որ բա՞ն ես օգտագործել․․․․․ հարցրի ես շրջադարձ անելու համար թեքելով ղեկը -ի պատասխան ես լսեցի ճարճատյուն։ Նա նստել ու կոտրում էր իր մատները էլի նույն քար դեմքով ինչե ցավ չէ՞ր զգում։ -Ի՞նչ ես անում հանգստացիր ալյոոո՜՜ նա շարունակում էր անել մատներն իրեն էր դարձնում նրանից բացի ճարճատյունից ոչ մի ձայն չեր դուրց գալիս։ Հետո պատահեց այն ինչ ամբողջ կյանքում կհիշեմ։ Երբ մատներն էր կոտրատում նա կտրուկ դեպի ինձ դարձավ ես ցնցվեցի վախից սիրտս սկսեց ծակել։ -Ես առողջ հասուն տղամարդ երեխայի նման վախենում էի։ Խաչը որ ձեռքում էր կուլ տվեց ես պարզ տեսա ինչպես պատռեց կոկորդի մաշկը սկսեց սև գույնի արյուն հոսել ու կրկին ճարճատյունի ձայները։ Վիզը ձգվեց գլուխը ծալվեց կողքի։ Ես կարծում եմ դուք հասկացաք ես բառեր չեմ գտնում սարսափս արտահայտելու համար ես չդիմացա բացեցի կամազի դուռը և ոտքով հրեցի դուրս քցեցի ու արագ քշեցի խաչակնքվեցի չնայած երբեք չեի արել։ Ի՞նչ էր դա գրողը տանի ինքն իրեն կտտանքների էր ենթարկում չնայած որ պետք է սարսափելի ցավոտ լիներ ի՞նպես ողջ մնաց երբ վիզը ծռեց ինքն իրեն։ Ինպե՞ս իմացա որ ողջ էր, հետևի հայելուց տեսա ինչպես էր նա կանգնած հայացքով ճանապարհում ինձ այնտեղ որտեղ իրեն գցել էի։ Ես դրան հավատալ չեի ուզում փորձում էի տրամաբանական բացատրություն գտնել բայց ոչ դա ինչ որ մի զորեղ սև ուժ էր։ Երբ քաղաք հասա վախս մի քիչ անցավ։
Շարունակելի․․․․․․
Կարծիքներ———————
Следующая публикация
Нет комментариев