#Փախիրգյուղից

Մաս7
Դուռը շրխկացնելեվ ես փախա այդտեղից։ Փախնելով միջանցքից ես տեսա ընկերներիս դեե Սերյոգային և Նաստյաին ընկած էին միջանցքի գետնին այսինքն ընկած էր կտորները որ նրանցից էր մնացել։ Քիչ էր մնում գիտակցությունս կորցնեի։ Ես փախա, փախա այնպես արագ՝ հետևս էլ չնայելով որ երևի կյանքումս էլ այդքան արագ չէի վազել։Լավ է որ հասցրի բաճկոնս վերցնեմ գոնե մի քիչ կար։ Աստված գիտի ինչքան վազեցի բայց այն զգացումը որ ինձ հետևում են հրաժարվում էր ինձ լքել։Ես տաքսի բռնեցի ես ասացի որ գնանք ինչ որ մի տեղ ՝ ինչ որ մի հյուրանոց դե ես էլ ուրիշ տեղ չունեի գնալու։Հանկարծ ճանապարհին հայտնվեցին նրանք։ Նրանք ովքեր հետևում էին ինձ։Վարորդը հանկարծ շրջեց ռուլը և մենք վթարի ենթարկվեցինք։Արթնացա ես հիվանդանոցում ինչպես պարզվեց ես պառկած էի 1 ամիս շուտով արդեն պետք է դուրս գրեն։ Ստիպված եմ վերադառնալ տուն հույս ունեմ ան ինչ լավ կլինի ամիսը արդեն անցել է։ Ես շատ էի ինձ մեղադրում Սերյոգայի և նրա ընկերուհու մահվան համար։ Եվ մինչև հիմա գլխումս կար մի հարց ի՞նչ է պատահել իմ իրական ծնողների հետ և ո՞վ են նրանք ընդհանրապես որ ընկել էին հետևիցս նրանց կերպարով։
Էխխ ինչան մահեր կա իմ խղճին ընկերս նրա ընկերուհին, տաքսիստը, հարևանս
Ծանր է․․․ շատ ծանր է։ Ես պալատում մահճակալին պառկած էի սպասում էի բժշկին մտածելով այն մասին որ շուտով ստիպված կլինեմ վերադառանալ տուն։ Բայց ես ինձ հույսեր էի տալիս որ շատ ժամանակ է անցել և հնարավոր է որ դրանք էլ չկրկնվեն։ Բայց մի քանի հարց գլխիցս դուրս չէին գալիս ո՞վ են դրանք ընդհանրապես որտե՞ղ են իմ իրական ծնողներս և ինչու՞ նրանք ինձ չսպանեցին այդքան հնավորություններ կար գյուղում կամ էլ բնակարանում։ Չնայած 1-2 և նրանք սպանեցին ընկերներիս ընդհանրապատես ոչ մի բանի համար։ Չգիտեմ․․․․ Այդ մտքեից ինձ հանեց բժիշկը: Մեր դիալոգը էլ չեմ պատմի, ինձ դուրս գրեցին։
Շարունակելի․․․․․․․․
Կարծիքներ․․․․․․․․․․․․