Предыдущая публикация
Բոլորս էլ մեր հոգու խորքում ոնենք ասելիքներ, որոնք չենք ասել երբևէ, նամակներ, որոնք չենք գրել, շատ հաճախ գրում և ջնջում ենք մեր հիշողության մեջ։
Կիսատ նամակներ ու խոսքեր, որ միշտ ծնվում են մենակության և մթության մեջ երազելիս...
Հաճախ ծնվում որպես պատիժ, ճաճախ էլ որպես սփոփանք։
Հոգու խորքից բխած խոսքեր, որ երբեք էլ տեղ չեն հասնի...
Մեկնաբանությունում գրեք այն խոսքերը, որ երբեք տեղ չեն հասել ու չեն հասնի... 💞
Մասնակիցներ ջան, մեկնաբանությունում գրեք ձեր չասված խոսքերը
Следующая публикация
Комментарии 79
Անձայն գնալը ճիշտ որոշում էր, կհիշենք մեր սիրո պահերըանցած, ու անհիշաչար իրար կժպտանք։Լավ է բաժանում, քան սեր անպատված... Մեր բաժին սիրուն մենք դեռ կժպտանք...
Բայց դու իմ այս այրված հոգում ջինջ կարոտ ես ու մորմոք... Միշտ ինձ մոտ ու միշտհեռւքեզ հասնել ես չեմ կարող, Քո աչքերի խորոնկ ծովում`ես մի նավ եմ խորտակվող...
Ես չգիտեմ`սիրու°մ ես ինձ, կա°մ հուշերիդ արվիվում, թե ինձ վաղուց հանել սրտից, ու նբր սեր կա քո հոգում...
Ախ քեզանից ես լուր չունեմ, կյանքը տարավ քեզ ինձանից, ու հոգումս այրող կարոտ թողեց, աա՛խ, ինչ անեմ սիրուտ հետ....
Կհիշես նաև, որ չասված խոսքերի պատճառով մարդիկ երբեմն չեն ներում իրենց։ Այդպիսի չասված խոսքեր էլ ես ունեմ: Երբեք մտքովդ չէր անցել չէ՞, որ կհայտնվես նման իրավիճակում, որ քեզ չասված բառերի համար ինչ֊որ մեկը իրեն չի ների, ինչ֊որ մի տեղ թաքուն արցունքները կսրբի իր թուլության, վախկոտության ու չպայքարելու համար։
Երևի պիտի ամբողջ կյանքում տանեմ այդ բառերի բեռը՝ ոսկորներս ջարդելով։ Փորձեմ ցույց տալ, որ ինձ հետ ամեն բան կարգին է, ու բառերի ծանրությունն ինձ համար ոչինչ է, որ ես լավ եմ, ոսկորներս ջարդված չեն, իսկ սիրտս էլ աչքերիս փոխարեն չի արտասվում։ Իսկ դու կշարունակես ապրել այնպես, ասես ոչինչ էլ չի եղել , և իսկապես քեզ ոչինչ չի եղել...քո մեղավորությունն այն է, որ դու ԿԱՍ, բայց դու չեսել պատկերացնում թե ինչքան ասելու բան ունեմ քեզ
Ես չեմ ներում քեզ՝ լինելդ առհասարակ և իմ կյանքում չլինելդ՝ միշտ...Ես չեմ ներում ինձ լռելուս ու քեզ սիրելու...ЕщёԵրևի ինչ֊որ տեղ ինչ֊որ մի անգամ լսել կամ կարդացել ես, որ չասված խոսքերը խեղդում են մարդու կոկորդը, չոր հացի նման կանգնում են մարդու կոկորդին ու կուլ չեն գնում։
Կհիշես նաև, որ չասված խոսքերի պատճառով մարդիկ երբեմն չեն ներում իրենց։ Այդպիսի չասված խոսքեր էլ ես ունեմ: Երբեք մտքովդ չէր անցել չէ՞, որ կհայտնվես նման իրավիճակում, որ քեզ չասված բառերի համար ինչ֊որ մեկը իրեն չի ների, ինչ֊որ մի տեղ թաքուն արցունքները կսրբի իր թուլության, վախկոտության ու չպայքարելու համար։
Երևի պիտի ամբողջ կյանքում տանեմ այդ բառերի բեռը՝ ոսկորներս ջարդելով։ Փորձեմ ցույց տալ, որ ինձ հետ ամեն բան կարգին է, ու բառերի ծանրությունն ինձ համար ոչինչ է, որ ես լավ եմ, ոսկորներս ջարդված չեն, իսկ սիրտս էլ աչքերիս փոխարեն չի արտասվում։ Իսկ դու կշարունակես ապրել այնպես, ասես ոչինչ էլ չի եղել , և իսկապես քեզ ոչինչ չի եղել...քո մեղավորությունն այն է, որ դու ԿԱՍ, բայց դու չեսել պատկերացնում թե ինչքան ասելու բան ունեմ քեզ
Ես չեմ ներում քեզ՝ լինելդ առհասարակ և իմ կյանքում չլինելդ՝ միշտ...Ես չեմ ներում ինձ լռելուս ու քեզ սիրելուս համար... Գուցե այն բառերը, որոնք այդպես էլ մնացին չասված, ասելու դեպքում ամեն բան այլ կերպ դասավորեին։ Միշտ խոսել է պետք, չասված բառեր չպետք է թողնենք մեր ներսում։ Մենք ենք միայն իրար հասկանում, մենակ ես ու դու, ուրիշ ոչ մեկ մեզ այս աշխարհում չի հասկանա, որովհետև մենք իրար շատ լավ ենք ճանաչում, ինչևէ մեր կյանքնել ասպես եղավ, բայց իմացի որ հիշելու եմ քեզ հավերժ, սրտիս մի անկյունում միշտ քո անունն է ապրելու։
Թե դու չէիր բախտս, ինչու՞ խաչվեցիր ճակատագրիս հետ՝ անմիտիս թյուրիմացության մեջ գցելով։ Ինձ ասել էին, որ եզակիները միշտ էլ հանկարծակի են հայտնվում, ինքնասածի են ու դժվարությամբ են զիջումների գնում։ Ես կարծեցի, թե իմ եզակին ես։ Չնայած չէի սխալվել. միակս ես, թեկուզ և հեռվից։
Ո՞վ էր ասում, թե մեր սիրուն սկիզբ ու վերջ չկա։ Սկիզբն էլ, վե՛րջն էլ քո ձեռքում էր։ Մեկը որոշել էր մեր սրտերն իրար միացնել ու հետո մտափոխվեց։
Ես մեր պատմությունը նորից կգրեի՝ մի քանի թեթև շտկումներով, բայց վերջում ե՜ս քեզ կթողնեի, որ տանջվեի հպարտությունից, ոչ թե լքված լինելուց...Հպարտները միայնակ են տանջվում։
Թե դու էիր բախտս, բախտս չբերեց։