АНТОНОВКА ЕҪЕ.

ГӨЛӘМЗӘ. ПОВЕСТЬ. Гүзәл Ситдиҡова. Икенсе өлөш. Алтынсы бүлексә.
Һәммәбеҙ ҙә өҙәләнеп көтөп алған Янтимеребеҙ донъяға килеү менән, ололар сабыйҙы һатып алыу йолаһы үткәрергә ҡуштылар. Ҡаныш исемле кендек инәй уны төрөп, итәк тулы йәшәмеш балалы бер апайға алып сығып китте. Кискә табан теге апай бәпәйҙе килтереп, тәҙрәнән атайым менән әсәйемә:
- Бала һатам, алаһығыҙмы? – тип ҡысҡырҙы.
Атайымдар шунда уҡ:
- Алабыҙ, алабыҙ, - тип яуап биргәс,
- Күпмегә? – тип һораны.
Оҙаҡ ҡына һатыулаштылар. Башмаҡҡа килештеләр шикелле.
Имеш, шулай итһәң, ен-шайтан балаға зыян килтерә алмай. Ҡаныш әбей:“Инде малайға исемен Һатыбал тип ҡушығыҙ”, - тип, сығып китте. Бәлки нимәнелер онотҡанмындыр, үҙем дә бала инем бит әле ул саҡта.