რა ლამაზი ხარ,

ალბათ ყველა ლამაზს გეძახის,

ნება მომეცი ეგ სახელი მეც დაგიძახო,

რა თვალები გაქვს

ალბათ ყველას აჯადოვებენ,

მეც შემომხედე...

თუმცა უკვე მომაჯადოვეს.

რა ტუჩები გაქვს,

მაგრამ ყველას როდი აკოცებ,

რაც გინდა მთხოვე,

მხოლოდ ერთხელ, ერთხელ მაკოცე,

რა ჭკვიანი ხარ,

სიყვარულში არვის უტყდები,

რამე რომ გითხრა მეც უზომოდ გამებუტები. მე შენ მიყვარხარ,

მაგრამ ამას ვერ გეუბნები,

ჩემი რომ იყო,

გულში მაგრად ჩაგიხუტებ

სანამ ცოცხალი ვარ , სანამ კვლავ ვარსებობ , სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი მანამ მომეფერე , მანამ გამიფრთხილდი , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა , სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი. სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი. მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს , აგარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა სამსხვერპლოდან მერე ყველაფერი იქნება გვიანი. ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს და აგატირებს შიჩუმის ტრფიალი , მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი. სანამ ცოცხალი ვარ მანამ მომეფერე მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით გული არ მატკინო , თორემ ცრემლების ღვრა , როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი..

SIYVARULZEEEE??

რაც უფრო შორს ხარ – მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი.
ხელუხლებელი – როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი – როგორც ედემი.
და თუ არა ხარ ის, ვისაც ვფიქრობ, -
მე დღეს არ ვნაღვლობ, დაე, ვცდებოდე!
ავადმყოფ გულს სურს, რომ მას ოცნების
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე.
დაიწვას გული უცნაურ ტრფობით,
ცრემლით აივსოს ზღვა-საწყაული -
ოღონდ მჯეროდეს მე ჩემი ბოდვა
და სიყვარულის დღესასწაული.

მენატრები, საყვარელო მენატრები,
შენზე ფიქრებს ისევ წყვდიადს გავანდობ,
შენ ხომ ღმერთმა უჩემობა მოგისაჯა,
ცრემლი ჩემს თავს მოგაგონებს გავა დრო.
დრო ყველაფრის მკურნალია უთქვავს მავანს,
მონატრება დროს ვერასდროს განკურნავს,
ვერ ვიბრუნებ შენთან განვლილ ლამაზ წამებს,
ამ ცხოვრებამ ასე რატომ გაგვწირა,
მოვალ ისევ გაზაფხულად, ვარდობის თვედ,
იის სურნელს ძველ ოცნებებს ვაჩუქებთ,
მიგატოვე? ლამაზ სიძმარს ვინ დაგვიშლის,
ისევ ,ისევ ლამაზ ამბორს გაჩუქებ.

ვზივარ, ბუხრის პირას, ცეცხლი მიილია
ახლა მომენატრე ისე,
ვწუხვარ, არ განელდეს, მუხის ნაკვერჩხალი
შეშად შევუკეთებ ფიქრებს
"სამედაშენისო" გრძნობები აიჭრა
კვამლად, საკვამურში, შავად
ღმერთამდე ივლის და ბოლოს დაბრუნდება
წვიმად, ქარიშხლად და ზვავად
მეც, აქ, დავუხვდები, უმიზნოდ ძლიერი,
მჯდარი ნაცნობ ბუხრის გვერდით
სითბოს მოკლებულს, მე, უმწეო ნაკვერჩხალს
მთელი აალებით ვეტრფი
მხოლოდ ის დამრჩა და მასაც მე შემოვრჩი
დარდებს მდუმარებით გავცვლით
ალბათ დავვყოვნდებით, ალბათ ვგვიანდებით,
გრძნობების ღმერთებსაც ავცდით
ალბათ მეც ჩავქრები, ალბათ დავმთავრდები,
როგორც ნაკვერჩხალი მუხის
ვეღარ გიწამლებს და ვეღარ დაგაბრუნებს,
თბილი, ის სურნელი ნუშის
"სამედაშენისო" ფიქრები აჭრილა
კვამლად, საკვამურში დარდად
ღმერთამდე ივლის და მერე დაბრუნდება
ცრემლად ოცნებად და ნატვრად

მე შენს სიტყვებსაც შევინახავ ყვითელ ფურცლებზე,
მე შენს სუნთქვასაც შევინახავ ხელის გულებით,
შენს მოგონებებს გადავიფენ შიშველ მუხლებზე,
სულ მეყვარები, არასოდეს არ შემძულდები.

მერე მოგიძღვნი ათას ლექსს და ათას პოემას,
დავკარგავ სიტყვებს, მომპარავენ ქურდი ლოთები,
ჩემთვის უთქმელად გავიხსენებ ცისფერ ბოჰემას,
და გავჩუმდები, დავბერდები, მერე მოვკვდები
და არ დავუთმობ სულ არავის შენზე ოცნებას

ისე მოვკვდები

დაიგვიანებ...
უხვად გაფრენილა წლები უშენოდ.
ჩუმად შემპარვია თმებში ჭაღარა.
როგორ გაცრეცილა ლოდინი უმწეო,
დრომ ნაოჭები ულმობლად მაყარა.
როგორ ამივლია ცხოვრების აღმართი,
ტრფობის ბილიკებმა ეულად მატარა,
მნათობის სხივებით ღამეებს ვქარგავდი,
ოცნებებს წავართვი იმედი პატარა.
მზემ ოქროსფერი სხივი მესროლა
და ვარსკვლავებმა ჩამაწნეს თმებში,.
ჩემი ძახილი შენ არ გესმოდა.
დაიგვიანე გრძნობების რთველში...
და ვატრიალებ ცხოვრების ბორბალს,
სადღაც შორს ვდგავარ უტყვი და კენტი.
დაიგვიანებ...
და მაინც მოხვალ,
დაგვიზამთრდაო ალერსით მეტყვი.

დღეს შენი დღეა.... და ამიტომაც
მე ვერ დავრჩები შენთან უბარი...
თუმცა ვერ შედგა ჩვენი თანხმობა _
ვერც _ დიალოგი, ვერც _ საუბარი...

ჩემი სიჩუმის წამიც დამდგარა,
არაფერს შევცვლი...
იყოს, რაც არის...
მე საშიში ვარ ახლა, რადგანაც
გადამდები ვარ, როგორც ხანძარი.

ვერ მოგიბეზრე...
შენი დუმილით
ისევ მოვქარგე ჩემი ცხოვრება,
ვერ ამოგაშრე და ყველა სიტყვა
ლექსებში ისევ მევიწროვება.

შენ ამ სიტყვებსაც,
როგორც ყოველთვის,
არ დაიჯერებ, მტანჯავ ეჭვებით...
მე კი არ ვიცი, რატომ და რისთვის,
მაგრამ ვერასდროს გადაგეჩვევი...

დღეს შენი დღეა და ფურცელს ვავსებ,
ანდა, უბრალოდ, შენთვის ვარაკობ...
დღეს შენი დღეა და მინდა ასე
გათენებამდე გელაპარაკო.

შენ ახლა შორსა ხარ და შენი ღიმილიც
წარსულის ნაღვლიან ოცნებას მინათებს,
არც ჩემი ხმა გესმის, არც გულისტკივილი
და ობლად ციმციმებს ობოლი სინათლე...
მარტო ვარ, ახალწლის ღამე იფერფლება,
შორს ლურჯი ვარსკვლავი რაღაცას მანიშნებს,
ფიფქები ცვივიან ვით მკვდარი პეპლები,
და უხმოდ ფარავენ ჩვენს გაყრილ ნაბიჯებს!
და მაინც მომავლის იმედი არ მტოვებს,
ამშვენებს ამ ღამეს, ამ ცისფერ ღვინოსაც,
ჩვენს პირველ შეხვედრებს რაც უნდა ათოვოს,
ბედნიერ ახალ წელს ჩურჩულით გილოცავ!

რა საოცარი ქმნილებაა, ქალი ამ ქვეყნად
მას მოაქვს, დიდი გრდძნობა,
ზოგჯერ დიდი ტკივილიც,
ქალი ქალია და ოდიდგანვე ქვეყნის თვალია,
მას მოფერება, სითბო ალერსი, მუდამ სწადია,
კაცი მაშინ ხარ, რომ აგრძნობინეფ,
ქალს რომ ქალია,
ამაზე მეტი ქალს ცხოვრებაში არა სწადია,
და სიყვარულზე გიპასუხებს სიყვარულითვე,
თუ მან შეიგრძნო რომ ძლიერ გიყვარს,
შენ ეს ქალია.
ქალი სითბოა, ქალი ვარდია,
ქალი ნაზია, ხანაც ბრაზია,
მაგრამ გახსოვდეს, ქალი ქალია,
და თუ გაუგეფ ეს მაგარია.

ეს სასმისი კი იმ გრძნობას ეძღვნება,
რომლის გარეშეც სიცოცხლე ძნელდება,
გული ძგერდება, სული მძიმდება,
თითქოს ამ ქვეყნად დროც კი ჩერდება.
თუ გაგვიმართლა სიყვარულში და
იმ წამიდანვე ცხოვრება გრძელდება.
სიყვარულია ყოვლის შემძლები
ბოროტების და ავის დამძლევი,
ფეხზე ავუდგეთ ამ გრძნობას ლაღად
და გაუმარჯოს სიყვარულს მარად.

მე ის დილა ვარ, გარიჟრაჟის ვარდისფერები,
გაღიმებულს რომ გაგაღვიძებ, მოგეფერები,
მე ის მიწა ვარ, დედამიწა, ფეხს რომ მაბიჯებ
და ვეფერები, გულში ვიკრავ შენს ჩუმ ნაბიჯებს...

მე ნიავი ვარ, მონავარდე შენს ლამაზ თმაში,
მე სიზმარი ვარ, გაფრენილი ოცნების ცაში,
მე ის ღამე ვარ, უსასრულოდ რომ ვითვლი წამებს,
ძილგატეხილი, მომქანცველი, უკუნი ღამე...

სასთუმალი ვარ, მოტრფიალე შენი სხეულის,
ლურჯი პერანგი, თეძო-მკერდზე შემოხვეული.
...და მე ყველგან ვარ- მზის სხივშიც და ღამის წყვდიადშიც,
ქარის ჩურჩულშიც, ცისკრის ნამშიც და განთიადშიც...

გთხოვ, მაპატიე, ყველგან რომ ვარ და შენი არ ვარ
და რომ მიხდება შენი კოცნის ჩუმად მოპარვა,
გთხოვ, მაპატიე, თუნდაც მხოლოდ სულ ერთი წამით,
ჩემო სიცოცხლე, თუ ოდესმე გაწყინე რამით!

გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,
ისე საშინლად მომენატრე რომ
ფიქრები მტრედად შემომესია,
უბრალოდ მე ვწერ რასაც განვიცდი,
და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია,
არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო,
აღიარება ჩემი წესია,
როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება,
არ ვარსებობდე უკეთესია.

ტკივილიანო სიყვარულო ჭაღარა თმებით,
კარგა ხანია რაც ერთმანეთს ფარულად ვხვდებით,
უცხო თვალისგან საიმედოდ გვიფარავს ფარდა,
სწორედ ამიტომ არავინ იცის მე და შენს გარდა,
თუ რა ტკბილია და რა მწარე ყველა შეხვედრა,
ჩემთვის რამხელა სიმდიდრეა შენი შეხედვა,
როცა შენთან ვარ მაშნა ვარ მხოლოდ ძლიერი,
ხმამაღლა ვერა მაგრამ ჩუმად ვართ ბედნიერნი,
მალულ სიყვარულს სხვა ძალა აქვს,სხვაგვარი ეშხი,
ამდენი ხანი ვიცხოვრეთ და ეს შეგვრჩა ხელში,
რა ოცნებებით შევცქერით ცას,რა გარინდებით,
თუმცა კი ვიცით რომ ვერასდროს ვერ გავფრინდებით,
და მაინც ჩემო,არ ვნანობ რო ასე მოხდა.
ჰოო წუხელ მართლა,რა საოცრად,რა თეთრად თოვდა....