Onajonlarimizni asraylik.

Bu voqea hayotda rostdan ham
bo'lib o'tgan
bo'lib 80 - yillarga to'g'ri keladi.
Bir ayolning eri
hayotdan ko'z yumgan edi, u
paytlar ayol
yoshgina edi va unga 4 ta
o'gilni tarbiya qilish bir
o'zining zimmasiga tushdi.
O'sha paytlarda
ayolning katta o'g'li 11 yoshga
ham to'lmagan edi. Ota
hayotligida oilasini
ta'minlashga juda
qattiq harakat qilgan. Uning
o'limidan so'ng ayol
hamma narsani o'z bo'yniga
olgan edi. U hamma
vaqtini bolalar uchun ajratar,
ularni tarbiya
qilishga, ularni ta'minlash
uchun xarakat qilar edi.
U tunu-kun ishlar va xamma
qiyinchilikni bir o'zi boshidan
o'tqizar edi. U kunduzi ishlar va
kechqurun bo'lsa oilasi uchun
ovqat tayyorlar
edi. Tunda esa u xoli qolmagan
xolda o'zini
ko'rpaga tashlab uxlar, ertalab
saharda turar
bolalari uchun nonushta, ularni
kiyim-
kechaklarini tayyorlar, ular
uchun nima kerak bo'lsa
hammasini tayyorlab qo'yar
edi.Hamma
narsa joyida ekanligiga ishonch
xosil qilib ularni
maktabga kuzatar va intizorlik
bilan ularni
qaytishini kutar edi. Ularni
ulg'ayoyatgani ko'rib,
u hamma narsaga chidashga
tayyor edi. Oylar
yillar o'tib borar xamon ona
ular haqida qayg'urar bollar esa
ulg'ayaverar edi. Hattoki
bolalari balog'at yoshiga yetsa
ham xali xamon
ona bolalariga yordam berardi:
u ularni o'qitish
uchun hamma chiqimlarni o'z
zimmasiga oldi, shu
jumladan kiyim-boshiyu oziq-
ovqatigacha.
Keyinroq esa ular uchun ishga
joylashtirishga va to'yigacha
yordam berdi.Unga 60 yosh
bo'lganda
u yolg'izlanib qoldi. Shuncha
yilgi mashaqqatli
mehnatlari izsiz o'tmagandir
axir? Afsuski
shunaqaga o'xshar edi. O'sha
paytlarda bolalari
yig'ilishib onasiga navbatma
navbat qarashga
axd qilishdi. Vaqt o'tgan sari
uning sog'liqi yomonlashib
borardi va u gapirmay ham
qoldi.
Kelinlar u bilan qo'pol
muomilada bo'lar va
odamni kamsitadigan so'zlar
bilan uni ranjitishar
edi, u esa bu hamma
pastkashliklarga chidar edi.
O'g'illari esa... chunonchi ularni
tug'ilganidan to
uylangunigacha, o'zlari
mustaqil bo'lgunlariga qadar
tarbiyalagan onasini oldini olib,
ximoya
qilish o'rniga bir-birlari bilan
janjallashishar va
onasini xuddi tarvuzdek bir-
birlariga berishar edi,
ya'ni bir-birlarinikiga olib borib
tashlar edi.Bir
kuni kichik o'g'lini navbati keldi,
lekin aynan
o'sha kuni kichik o'g'lini va
uning xotinini do'stlari kechki
ziyofatga taklif qilishgan edi.
O'g'il bunday bazmu-jamshidni
o'tqazib
yuborishni istamas edi, endi
onani nima qilar
ekanman deb o'ylandi va u
katta akasiga
qo'ng'iroq qilib bugun muhim
uchrashuvi
borligini u onasi bilan o'tira
olmasligini va onasini unikiga
yuborishini aytdi. Shunda og'a-
inilar
telefonda janjalashib ketishdi,
katta akasi aytdiki,
agar bugun onasini unikiga olib
borsa eshikni
ochmasligini aytdi. Bunga
qaramasdan kichik uka
tunda katta aka yashaydigan
joyga olib bordi. U
eshikni uzoq vaqt taqillatdi
lekin katta aka eshikni ochmadi
Shunda kichkina uka qichqirib
dedi: "Eshik oldida seni onang
o'tiripti, men uni
shu yerga qo'yib ketyapman",
va onasini tashlab
ketti.Onaizor hammasini ko'rdi
va eshitdi. Ko'z
yoshlari yuzdan oqib bo'yinga
tushardi. Xasta
onaizor xarakatlana olmas,
gapira olmas va nimadir
qilishga ham xoli madori yo'q
edi.
Shunday qilib eshikni ham xech
kim ochmadi va
hattoki o'g'li o'ylab ham
ko'rmadi qanday
xolatda ekan onam deb: onasi
ochmi to'qmi, suv
ichadimi, uxlaydimi u va bu
shuncha yilgi sayi
harakatlari evaziga o'g'illaridan
olgan javobi shumi? Taqirlash,
xo'rlash? Sho'rlik onaizor eshik
oldida o'tirar va butun hayotini
o'ylar edi U o'ziga o'zi: "Nahotki
shular mening
bolalarim bo'lsa? Ularni yaxshi
ko'rib hamma
yomonliklardan ximoya qilgan.
Tunlari necha marotabaa meni
uyg'otib suv ichaman deganlari
yoki boshqa narsalar
so'ragani... Men ularni
xursandliklarini ko'rib men ham
suyunganlarim,
ular kasal bo'lib ularga og'ir
bo'lgan paytlarda
menga ham og'ir bo'lgan
paytlar... evaziga men
sovuqda qolib och-naxor
ko'chada qolib kettim... " Ertalab
katta o'g'il eshikni ochib
qaraganda
onasi nafas olmay jonsiz
xolatda yotardi.azizlarim
ota onajonim yagonadir ularni
borliklarida
qadrilariga yetaylik.