Предыдущая публикация
Роҳҳои поксозии гуноҳон ва боло рафтани дараҷот
Ятимнавозӣ дар сурате муфиди фоида аст, ки бархурд бо онҳо ҳамроҳ бо риояти ҷамеи ҷиҳоти моддӣ ва маънавӣ ва отифӣ буда бошад ва дар ғайри ин сурат мумкин аст натоиҷи ногуворе ба бор оварад ва онҳоро дучори уқда ва кина созад.
Тарбияти исломӣ аз тавсияҳои бузургони дин барои мусулмонон аст, ки дар шумораҳои гуногун, бахшҳои мухталиферо тақдими ҳузури мухотабони гиромӣ хоҳем кард.
Сарпарастии ятимон
Яке дигар аз хубиҳои ахлоқи сарпарасти ятимон, дилҷуӣ ва муҳаббат нисбат ба онон аст. Дар зиндагии инсонҳо халаъҳо ва камбудҳое вуҷуд дорад, ки ҷуз аз тариқи муҳаббат ва дӯстӣ наметавон онро ҷуброн кард ва дар ин миён, кӯдакони ятим бештарин ниёзро эҳсос мекунанд зеро онҳо, ки дар асари аз даст додани падар ё модар аз сарчашмаи меҳр ва муҳаббат дӯр афтодаанд беш аз ҳар чиз ба навозиш ва муҳаббат мӯҳтоҷанд ва барои ин эҳсоси отифӣ ва рӯҳӣ хоҳ нохоҳ дар интизори посух ҳастанд.
Аз сӯи дигар, вуҷуди чунин афроде дар ҳар ҷомеа ғайри қобили иҷтиноб аст, зеро ҳеҷ ҷомеае холӣ аз ҳодиса нест ва бадеҳӣ аст дар асари ин ҳаводис хоҳ нохоҳ гурӯҳе падарон ва ё модарони худро аз даст дода ва бе сарпараст боқӣ мемонанд. Дар чунин муҳите барои рафъи ин камбудҳо бояд пешбиниҳои лозимро маъмул дошт, бадин ҷиҳат дини муқаддаси Ислом масъалаи айтомро ба унвони як масъалаи асосӣ ва муҳим матраҳ карда ва мусулмононро нисбат ба сарнавишти онон аз ҷамеи ҷиҳот (иқтисодӣ, отифӣ, омӯзишӣ ва тарбиятӣ ва …) масъул донистааст.
Дар инҷо баҳс танҳо дар таъмини маош нест; Зеро ниёзи инсонҳо танҳо дар об ва нон хулоса намешавад. Инсон ташнаи муҳаббат ва саршор аз эҳсос ва авотиф аст; Инсон мавҷуде аст отифӣ, ки моил аст муҳаббат бибинад ва ба дигарон ибрози муҳаббат кунад. Ишқ ва муҳаббат дар сиришти ӯ нуҳуфтааст. Ӯ ҳамонанди як чӯб ва ё як санг ва ҷимод нест, ки аз ишқ ва муҳаббат бегона бошад. Ҷое, ки бисёре аз ҳайвонот таҳти таъсири муҳаббат қарор мегиранд ва посухи мусбат ба он медиҳанд инсон, ки сиришти ӯ бар асоси меҳр ва муҳаббат ниҳода шудааст читавр метавонад ба дӯр аз муҳаббат зиндагӣ кунад? Воқеан ҳеҷ чиз ҷуз меҳр ва муҳаббат наметавонад ҷойи холии падар ва модарро пур кунад ва чиқадар хуб аст, ки ҳар хонавода як ё ду ятимро таҳти такаффули хеш қарор диҳад ва сарпарастии онҳоро шахсан ба ӯҳда бигирад ва танҳо ба таъмини маоши онҳо басанда накунад. Аз ин рӯ Паёмбари акрам саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам, ки паёмовари раҳмат ва раҳматун лилъолмин аст ва худ низ таъми талхи ятимиро чашида нисбат ба ин мавзӯъ бисёр тавсия карда ва бо баёноти мухталиф дар муносибатҳои гуногун мусулмононро дар такрими ятимон тарғиб ва ташвиқ фармуда ва мардумро ба сарпарастии онҳо амр карда ва худ низ амалан ӯҳдадори нигаҳдорӣ ва сарпарастӣ аз ятимон буд. Дар ҳадисе аз он ҳазрат омадааст: Маҳбубтарин хона он хонае аст, ки дар он кӯдаки ятиме бо иззат ва эҳтиром зиндагӣ кунад.[1]
Нуктаи лозим
Бо таваҷҷуҳ бо ончи гуфта шуд зикри ин нукта лозим аст, ки дар фарҳанги Ислом беҳтарин васила барои рафъи камбудҳои ятимон он аст, ки кӯдакони ятим ҷузъи оилаи инсон қарор гиранд ба тавре, ки худро дар баробари аъзои хонавода ва фарзандони онон ба шумор оваранд ва мусоидатҳо ва кумакҳо нисбат ба онон бояд ба қадре мӯҳтарамона ва шарофатмандона анҷом шавад то онҳо бо сарбаландӣ ва сарафрозӣ зиндагӣ карда ва ҳеҷгоҳ худро ҳақир ва бечора ва бенаво эҳсос накунанд.
Бинобарин, ятимнавозӣ дар сурате муфиди фоидааст, ки бархурд бо онҳо ҳамроҳ бо риояти ҷамеи ҷиҳоти моддӣ ва маънавӣ ва отифӣ буда бошад ва дар ғайри ин сурат мумкин аст натоиҷи ногуворе ба бор оварад ва онҳоро дучори уқда ва кина созад.
Барои инки бештар ба аҳамияти ин вазифаи динӣ, инсонӣ ва ахлоқӣ ошно шавем муносиб аст дар баҳси баъдӣ қисмате аз оёт ва ривояотеро, ки дар ин бора омадааст баён кунем.
Танобеъ;
[1]. Тафсири Мароғӣ, ҷ 3, саҳ 149 https://www.khonavoda.com/?p=4477
Следующая публикация
Нет комментариев