იცი სადამდე ვიცოცხლებ? სანამ მოვკვდები... ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები გზას გავუყვები სულ ბოლო, განაპირამდე თვალსაც გავუწვდენ ზღვის ნაპირს, სხვა ნაპირამდე. სანამ არ მოხვალ დაგიცდი, ჩემს მონატრებას გადაგდებ. დაგელოდები ყოველთვის... იცი საიდან სადამდეე? სანამ ცოცხალი ვიქნები ახლა ხომ ხვდები? იცი სადამდე ვიცოცხლეებ? სანამ მოვკვდები... იცი ზამთარში სიცივეს სულაც არ ცივა, ფოთლების ნაცვლად ხის ტოტებს თოვლი დაცვივა. რა ლამაზია არ იცი ფოთოლთა თოვლი. ყინვა ზამთარში მე და შენ მხოლოდ ჩვენ ორნი. გინდაა? ჩემს წუთებს გაჩუქებ ოღონდ გამენდე.. დღეს შევცვლი ღამის მაგივრად ყველა ღამემდე.. ფიქრს არ მივუშვებ არასდროს ბურუს, ნისლამდე. წინ წასულს ადრე დაგხვდები, შენს იქ მისვლამდე. თუ გინდა ჩემს გულს დაგითმობ, ვითომ ჩემს კუთვნილს. არც კი მრცხვენია რას ვამბობ ეს შენ გეკუთვნის. იებს დაგიკრეფ თავდახრილს ლურჯთვალა იებს, ვარსკვლავს მოგიწყვეტ ზეციდან ცა მაპატიებს. თუკი მოვკვდები რას ვიზავ? მგონი ვერაფერს. ან ცისარტყელის გაჩუქებ თითქმის ყველაფერს, ან წვიმად მოვალ მიწაზე, შევუერთდებ
...Ещё
იცი სადამდე ვიცოცხლებ? სანამ მოვკვდები... ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები გზას გავუყვები სულ ბოლო, განაპირამდე თვალსაც გავუწვდენ ზღვის ნაპირს, სხვა ნაპირამდე. სანამ არ მოხვალ დაგიცდი, ჩემს მონატრებას გადაგდებ. დაგელოდები ყოველთვის... იცი საიდან სადამდეე? სანამ ცოცხალი ვიქნები ახლა ხომ ხვდები? იცი სადამდე ვიცოცხლეებ? სანამ მოვკვდები... იცი ზამთარში სიცივეს სულაც არ ცივა, ფოთლების ნაცვლად ხის ტოტებს თოვლი დაცვივა. რა ლამაზია არ იცი ფოთოლთა თოვლი. ყინვა ზამთარში მე და შენ მხოლოდ ჩვენ ორნი. გინდაა? ჩემს წუთებს გაჩუქებ ოღონდ გამენდე.. დღეს შევცვლი ღამის მაგივრად ყველა ღამემდე.. ფიქრს არ მივუშვებ არასდროს ბურუს, ნისლამდე. წინ წასულს ადრე დაგხვდები, შენს იქ მისვლამდე. თუ გინდა ჩემს გულს დაგითმობ, ვითომ ჩემს კუთვნილს. არც კი მრცხვენია რას ვამბობ ეს შენ გეკუთვნის. იებს დაგიკრეფ თავდახრილს ლურჯთვალა იებს, ვარსკვლავს მოგიწყვეტ ზეციდან ცა მაპატიებს. თუკი მოვკვდები რას ვიზავ? მგონი ვერაფერს. ან ცისარტყელის გაჩუქებ თითქმის ყველაფერს, ან წვიმად მოვალ მიწაზე, შევუერთდები მდინარეს ან ღამით მოვალ სიზმარში გულში ჩაგიკრავ მძინარეს. მაგრამ მე მაინც ვიცოცხლებ, სანამ მოვკვდები. ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები. გზას გავუყვები სულ ბოლო განაპირამდე. თვალსაც გავაწვდენ ზღვის ნაპირს სხვა ნაპირამდე..!
ის დროც დადგება, _ თუკი იმ დროს დადგომა ეთქმის, როცა ყოველი ჩემი ნაკლი თვალში გეცემა, როცა სიკეთეს მოიმრავლებ მარტოდენ შენთვის და სიყვარული მოგონებებს გადაეცემა. ის დროც დადგება, როცა გზაზე ერთად ჩავივლით და შენს მზერაში მზის სხივები აღარ გაკრთება, როცა წამიერ შემომხედავ, ჩემზედ მწყრალივით, და მთელი სახე გულგრილობით დაგენაკვთება. ის დროც დადგება, განვიკითხავ საკუთარ ცოდვებს, წარმავალობის სინანული გაათკეცდება და ჩვენს სიყვარულს საძრახისი თუკი რამ მოსდევს მე დამრჩება და შენს გაკიცხვას არვინ ეცდება. ...და თუ არჩიე ტრფობის უღელს თავისუფლება, კვლავ რომ მიყვარდე, არ მექნება ამის უფლება.!!!......
იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, შორიდან რომ მაწვალებს, ერთხელაც რომ დავიჭერ და, დავუკოცნი თვალებს. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს სულს რომ ეთამაშება, ტუჩ-ბაგეს რომ შეუქებ და, ის კი გეკაპასება. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, შეხვედრა რომ მართლა სურს, ზამთარში რომ სარკმელთან ზის, გულში მალავსგაზაფხულს. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს დიდი გრძნობა რომ ჰქვია, ჩუმად მისთვის ბუტბუტებს და იასავით მორცხვია.
წვიმის წვეთები გაყინულ გულს ცრემლად ედება რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება, რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში.. რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამ ქვეყნად ერთად, რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან, რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ... ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება
გახსოვს? მითხარი ,"ცხოვრება ხარ", მაგრამ არ გითქვამს ვისთვის, ვზივარ და ვფიქრობ მაგ შენს სიტყვებზე, მაგრამ ვერ ვხვდები რისთვის, ალბად იმიტომ რომ გამახსენდი, გამახსენდი და რისთვის? ალბად იმიტომ რომ შემიყვარდი, მაგრამ სად? როგორ? რისთვის? ნეტავ რა ვნახე შენში ასეთი? თავს არ მანებებს ფიქრი, ფიქრი აწმყოსა და მომავალზე, მაგრამ არ ვიცი რისთვის...
მე რომ ლამაზი თვალები მქონდეს, გაგისწორებდი მზერას თამამად, ვით კლავიშებზე თითი აკორდებს, სიწითლე ღაწვებს დაგიფარავდა. დავამარცხებდი შენს ამაყ მზერას, გეტყოდი ამდენი ხანის ნაგოდებს, გზას უყელავდი ავ ბედისწერას, ნეტავ, ლამაზი თვალები მქონდეს! ცეცხლს დაგინთებდი გულში სიმღერით, მზერაში ცეცხლი მეც რომ მამკობდეს, ან შენ რომ გიყვარს , სწორედ იმგვარი და იმნაირი თვალები მქონდეს. აწ დარდის დარად დავიარები, და, დანაცრული, დარებზე ვგოდებ, იქნებ ოდესმე შემიყვარებდი, მეც რომ ლამაზი თვალები მქონდე!!
თვალიდან მოგწიწკნი ყოველგვარ სევდას, ნუ გამექცევი,მომეცი ნება! რომ გვერდით გყავდე,ვეფეო შენს დარდს, რადგან მიყვარხარ, ცოტათი ფერმკრთალს...
მიყვარხარ ძლიერ, არ ვითხოვ ვნებას... მიყვარხარ უხმოდ, მიგულე შენად... მიყვარხარ გრძნობით, რომელიც მე მწამს... მიყვარხარ ვიდრე ეს გული ფეთქავს....
როცა მე გხედავ, ეს გაზაფხული ბავშვიით ცეკვავს, გთხოვ ნუ დამძრახავ, ამ ლექსის წერას, ვიდრე მიყვარხარ, არ ვითხოვ შვებას, ვიდრე მიყვარხარ, არაფერს ვგეგმავ,
და თუ შენ წახვალ, არ გეტყვი ერთ წამს, მე შემოდგომის ნაზ ფოთოლცვენას, კვლავ მოვუყვები ნატრულ ოცნებას, თუ როგორ უყვარხარ, ცოტათი ფერმკრთალს.
იცი რა ხდება? ცხოვრება ნათდება რაც დღეს არ ხდება ,ხვალიდან ახდება ჩემს გვერდით მჯდომარეს თვალებში ჩაგხედავ და გეტყვი მიყვარხარ აი რა ხდება უშენოდ ცხოვრება უფერო გახდება შენ ჩემთან იქნები და ეს ახდება შენ მეტყვი მომავლად არ ვიცი რა ხდება ეს შენი ოცება არასდროს ახდება მე შენი სიტყვების საერთოდ არ მჯერა დამტოვებ მე მარტო ამ ბნელ ადგილას არ ვიცი რა ხდება ცხოვრება მთავრდება სამყარო ჩაქრება და ბნელი დარჩება შენი თვალები კვლავ მელანდება ჩემს საფლავზე კი ვარდი გახმება მაგრამ ეს სიტყვები არასდროს გაქრება მუდამ გახსოვდეს უზომოდ მიყვარდი მთელი ცხოვრება ეს გრძნობა თან მსდევდა!!!
ნუ მომატყუებ,რომ სინანული,ყველა სევდას და დარდებს წალეკავს, დღეს შენი დღეა,მაგრამ დრო მოვა და უჩემობა სულში გაგატანს....! ჯერ უდარდელი დღეები გიდგას და გატაცების ცეცხლით ინთები, ახლა არ გჯერა მაგრამ დრო მოვა და..მტკივნეული დარდი ვიქნები..... მე ვარ ვინც ნებით ოცნება დათმო და სინანულის მხარეს ეწვია, ვისაც ხუმრობით აჩუქეს ღმერთი და უღმერთობას გადაეჩვია. სუსტი ხელებით ნაწვიმარ ცაზე,ისე აგწიე რომ ვეღარ შეგწვდი, ღმერთად გაქციე და ღმერთი რატომ გამიხსენებდი,ვინ ვიყავ შენთვის?! ჯერ უდარდელი დღეები გიდგას,და სხვის კოცნაში არ გახსენდები.... მაგრამ მერწმუნე ის დღეც დადგება,რომ სიგიჟემდე მოგენატრები.......
ის დროც დადგება, _ თუკი იმ დროს დადგომა ეთქმის, როცა ყოველი ჩემი ნაკლი თვალში გეცემა, როცა სიკეთეს მოიმრავლებ მარტოდენ შენთვის და სიყვარული მოგონებებს გადაეცემა. ის დროც დადგება, როცა გზაზე ერთად ჩავივლით და შენს მზერაში მზის სხივები აღარ გაკრთება, როცა წამიერ შემომხედავ, ჩემზედ მწყრალივით, და მთელი სახე გულგრილობით დაგენაკვთება. ის დროც დადგება, განვიკითხავ საკუთარ ცოდვებს, წარმავალობის სინანული გაათკეცდება და ჩვენს სიყვარულს საძრახისი თუკი რამ მოსდევს მე დამრჩება და შენს გაკიცხვას არვინ ეცდება. ...და თუ არჩიე ტრფობის უღელს თავისუფლება, კვლავ რომ მიყვარდე, არ მექნება ამის უფლება.
მაღალ ტახტრევანზე იჯდა მამაღმერთი, თეთრი ღრუბლები ეწყო ბალიშებად, მყინვარი შანდლად ედგა, შიგ მზე სანთლად ენთო და ხალხს ელვის კვერთხით სურვილს ანიშნებდა. წყალობა უფლისა თურმე ყველას მისწვდა, მიწის ყველა მკვიდრი თავისთან შეჰყარა, გაშლილ ხელისგულზე ედო დედამიწა, რომ კაცთა მოდგმისთვის გაეყო ქვეყანა.
მის წინ რიგში იდგენენ ზანგნი თუ არაბნი, ფრანგნი თუ… ვინ მოსთვლის ღვთის ნებას მინდობილთ.
ზoგს ველი არგუნა, ზოგს მთების ქარაფი, ზოგს ცხელი უდაბნო, ზოგს ვრცელი მინდორი, ზოგს მთა მოუწია, ზოგს მთის კალთები. უფლის განაჩენი არ იყო სადაო.
მხოლოდ ამ გრძელ რიგში არ ჩანდნენ ქართველნი, რიგი და ქართველი? სადან სადაო.
და როცა პირწმინდად დარიგდა მთა ბარი, გოჯიც კი მიწისა არ დარჩა უბრალოდ, უეცრად ჩვენები, სად იყვნენ სად არა, წარუდგნენ და ჰკითხეს: ჩვენ რა ვქნათ უფალო?
მიწის ამ
...Ещё
მაღალ ტახტრევანზე იჯდა მამაღმერთი, თეთრი ღრუბლები ეწყო ბალიშებად, მყინვარი შანდლად ედგა, შიგ მზე სანთლად ენთო და ხალხს ელვის კვერთხით სურვილს ანიშნებდა. წყალობა უფლისა თურმე ყველას მისწვდა, მიწის ყველა მკვიდრი თავისთან შეჰყარა, გაშლილ ხელისგულზე ედო დედამიწა, რომ კაცთა მოდგმისთვის გაეყო ქვეყანა.
მის წინ რიგში იდგენენ ზანგნი თუ არაბნი, ფრანგნი თუ… ვინ მოსთვლის ღვთის ნებას მინდობილთ.
ზoგს ველი არგუნა, ზოგს მთების ქარაფი, ზოგს ცხელი უდაბნო, ზოგს ვრცელი მინდორი, ზოგს მთა მოუწია, ზოგს მთის კალთები. უფლის განაჩენი არ იყო სადაო.
მხოლოდ ამ გრძელ რიგში არ ჩანდნენ ქართველნი, რიგი და ქართველი? სადან სადაო.
და როცა პირწმინდად დარიგდა მთა ბარი, გოჯიც კი მიწისა არ დარჩა უბრალოდ, უეცრად ჩვენები, სად იყვნენ სად არა, წარუდგნენ და ჰკითხეს: ჩვენ რა ვქნათ უფალო?
მიწის ამზომველნი სულს ძლივსღა ღაფავდნენ, ფრიად დამაშვრალი ჩანდა თვით მეუფეც, განცვიფრდა: ვინა ხართ, სადა ხართ აქამდე? მთელი დედამიწა გავყავი მე უკვე…
ქართველნი გახლავართ, გავშალეთ ნაბდები … შენი სადგეგრძელო თასები დავცალეთ, რიგს ლხინი ვარჩიეთ, გაქეთ და გადიდეთ და დაგვაგვიანდა ჰე ღმერთო მოწყალევ… დავლოცეთ შენს მიერ შექმნილი სამყარო, მეუფევ მაღალო!
და რადგან ეს მიწა ყველას გაუყავი, ცუდი თუ კარგი კუთხე გაეცი მთლიანად. რა უყოთ, ნუ სწუხარ, შენ კარგად იყავი, ოღონდ დაგვიცალე ეს ერთი ფიალა!
…..ალპებად, ანდებად, თუ კავკასიონის მთებად, აიწიენ წარბები შეკრული…
სად დაგაბინაოთ? – არ არის იოლი, ასეთი ლამაზნი. მამაცნი ერთგულნი… სულ ყველა გავეცი, ბილიკიც, ჭიუხვიც , მარტო დავიტოვე პატარა წალკოტი, იქ კალთა დავბერტყე სიტურფის, სიუხვის, საჩემოდ სამოთხის ხეხილით ვამკობდი, მე ჩემთვის მინდოდა მზიური ქედები და რადგან მიწის სხვა ნამცეციც არ არის, ზეცაში ვიცხოვრებ… ხოლო ეს ედემი - თქვენთვის დამითმია. დე, იყოს ალალი!
და ასე წაბრძანდა ღმერთი ცათა შინა, და ჩვენ დაგვიტოვა ღვთიური მთა-ბარი, მიტომ საქართველოს რა არ გააჩნია ქუხს მისი სიტურფის, სიუხვის ამბავი…!! ))
იქნებ შეცდომაც ბევრი მოგსვლია, მაგრამ არასდროს არის გვიანი, კაცში ეძებო პატიოსნება და მათხოვარში ა დ ა მ ი ა ნ ი! სხვის ტახტრევანზე გული ნუ გწყდება, დრონი მეფობენ არა მეფენი, ამაღლებული სულით იცხოვრე კარგ ადამიანს როგორც შეჰფერის! ყოველი სიტყვა აწონე ისე სხვისი სული არდააზიანო, შენთვის არავის დაესვას კითხვა- რა დაგიშავე ა დ ა მ ი ა ნ ო ?
შემიყვარდება უდროო ბინდი, თუ მზის ტოტები სევდას არ ისხამს, თუ მაგ ფანჯრების მყუდროებიდან თქვენ ვერ შემამჩნევთ, მოსულ ქარიშხალს... ვტოვებ საკუთარ თავთან ხელკავით მარტოსულების ვალსს პოეზიად... მწუხრის ზარები ჩემთვის რეკავდნენ სულს სინანული რომ მოეძია... მაგრამ ხომ ვიცი ამ ზარებიდან მომესევიან მხოლოდ ყვავები. შემხვდი ქუჩაში ნაზარეველო, შემხვდი, მოგყვები და მეყვარები..
უკვე დრო არის,მაგრამ ნეტავ, სად არის წამი? წამი, ცხოვრების საოცარი და სანეტარო, რა ხანმოკლეა წუთისოფლის პატარა ჟამი, გთხოვ შეგვიწყალე ცოდვილები ყველა უფალო.
რატომ, არის რომ ეს ცხოვრება უმოწყალოა, ასე ტანჯული სევდიანი ფიქრი წარსულის, თქვენი სიცოცხლე, რა მწარე და ცრემლიანია, გაფრენილი და უცაბედი წამი გასული.
ეს ტრაგედია, უდიდესი არის სოფლისთვის, დარდიანია, აქ ჩემს ირგვლივ ვისაც კი ვხედავ, თითქოს ბუნებაც გლოვობს,ზეცას ახურავს თალხი, ვდგავართ მდუმარედ, ხმის ამოღებას ვერავინ ვბედავთ.
გაყინულია, აქ ჩვენს ირგვლივ, სულ ყველაფერი, გარინდებულა სევდიანი მთელი სამყარო, დადუმებულნი ვდგავართ, ახლა თქვენს წინაშე და ყველას გვინ
...Ещё
უკვე დრო არის,მაგრამ ნეტავ, სად არის წამი? წამი, ცხოვრების საოცარი და სანეტარო, რა ხანმოკლეა წუთისოფლის პატარა ჟამი, გთხოვ შეგვიწყალე ცოდვილები ყველა უფალო.
რატომ, არის რომ ეს ცხოვრება უმოწყალოა, ასე ტანჯული სევდიანი ფიქრი წარსულის, თქვენი სიცოცხლე, რა მწარე და ცრემლიანია, გაფრენილი და უცაბედი წამი გასული.
ეს ტრაგედია, უდიდესი არის სოფლისთვის, დარდიანია, აქ ჩემს ირგვლივ ვისაც კი ვხედავ, თითქოს ბუნებაც გლოვობს,ზეცას ახურავს თალხი, ვდგავართ მდუმარედ, ხმის ამოღებას ვერავინ ვბედავთ.
გაყინულია, აქ ჩვენს ირგვლივ, სულ ყველაფერი, გარინდებულა სევდიანი მთელი სამყარო, დადუმებულნი ვდგავართ, ახლა თქვენს წინაშე და ყველას გვინდა ,რომ ვიტიროთ და თავი დავხაროთ.
ცრემლი მერევა, მაგრამ მინდა ჩუმად ვახსენო, ლოცვით და კრძალვით, სასახელო თქვენი სახელი, უფალო ჩემო გევედრები ზეცა გახსენო, და დაუმკვიდრე საუკუნო სასუფეველი... :XXx
როგორ მენატრები? ცხადში მელანდები,სიზმრად მოდიხარ და მერე ისევ ქრები. ვიცი აღარ მოხვალ,მაინც გელოდები რაღა დამრჩენია შენზე ფიქრის მეტი როგორ გაგვიმეტე,როგორ მიგვატოვე ნუთუ აღარ გინდა ახლა ჩვენთან იქნე. შენი სული მტკივა,შენი გული მტკივა შენი ჩახუტება როგორ მენატრება შენი ღიმილი და შენი ნაზი მზერა
...Ещё
როგორ მენატრები? ცხადში მელანდები,სიზმრად მოდიხარ და მერე ისევ ქრები. ვიცი აღარ მოხვალ,მაინც გელოდები რაღა დამრჩენია შენზე ფიქრის მეტი როგორ გაგვიმეტე,როგორ მიგვატოვე ნუთუ აღარ გინდა ახლა ჩვენთან იქნე. შენი სული მტკივა,შენი გული მტკივა შენი ჩახუტება როგორ მენატრება შენი ღიმილი და შენი ნაზი მზერა ბაჩი რო იცოდე როგორ მენატრება. შენი დაიკო და შენი დედიკუნა ცრემლში ათენებს და ტანჯვით უღამდებათ შენი ანანიკო ბუძას დაგიძახებს რასაც მოუთმენლად,სიხარულით მოელოდი მეტი არაფერი აღარ შემიძლია იმედია ამით მაინც გაიხარებ
ერთგულება ––––
ერთგულება ალბათ ყველაზე
კარგი თვისებაა,რომელსაც
ადამიანი ან ფლობს,ან არა. რაზეა
ამ თვისების ქონ
ოჯახზე ,აღზრდაზე,გარემოზე თუ
სხვა ეს კიდევ სხვა თემაა,თუმცა
ბედნიერია ადამიანი ვისაც
ერთგული მეგობარი,მესაიდუმლე
ჰყავს. ერთგულება ბევრ
სიტუაციასა თუ საქციელში
შეიძლება გამოიხატოს. ალბათ
ყველას გაგვიგია
სიტყვები,რომლებსაც
ახალდაქორწინებულები
ერთმანეთს შეჰფიცავენ
ხოლმე”ერთად ვიქნებით ჭირსა,თუ
ლხინშიო”. ამ ფრაზის
გაგონებაზე,მაშინვე მიცნდებოდა
აზრი რომ ლხინში ადამიანის
გვერდით ყოფნას რა უნდა
მთავრია ჭირში ედგე გვერდით-
თქო. თუმცა ალბათ ძალიან
ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო ის
ადამიანი,ვინც ეს სიტყვები
პირველად წარმოთქვა.მთელი აზრი
კი იმაშია,რომ ლხინის დროს
ადამიანის გვერდით დგომა
ისეთივე რთულია ,როგორც ჭირში.
ლხინში უნდა გაიზიარო მისი
სიხარული,უნდა გესმოდეს,შეიცნო
იგი.შეხედო მისი თვალებით
სამყაროს,ამ დროს თითქოს
საკუთარი თავი გავიწყდება და
ხდები მისი მეორე “მე”. ლხინის
დროს კი შეიძლება მეგობარს სულ
არ ახსოვდე,ჩაფლული იყოს თავის
ბედნიერებაში.შენს შენიშვ...Ещёერთგულება ––––
ერთგულება ალბათ ყველაზე
კარგი თვისებაა,რომელსაც
ადამიანი ან ფლობს,ან არა. რაზეა
ამ თვისების ქონ
ოჯახზე ,აღზრდაზე,გარემოზე თუ
სხვა ეს კიდევ სხვა თემაა,თუმცა
ბედნიერია ადამიანი ვისაც
ერთგული მეგობარი,მესაიდუმლე
ჰყავს. ერთგულება ბევრ
სიტუაციასა თუ საქციელში
შეიძლება გამოიხატოს. ალბათ
ყველას გაგვიგია
სიტყვები,რომლებსაც
ახალდაქორწინებულები
ერთმანეთს შეჰფიცავენ
ხოლმე”ერთად ვიქნებით ჭირსა,თუ
ლხინშიო”. ამ ფრაზის
გაგონებაზე,მაშინვე მიცნდებოდა
აზრი რომ ლხინში ადამიანის
გვერდით ყოფნას რა უნდა
მთავრია ჭირში ედგე გვერდით-
თქო. თუმცა ალბათ ძალიან
ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო ის
ადამიანი,ვინც ეს სიტყვები
პირველად წარმოთქვა.მთელი აზრი
კი იმაშია,რომ ლხინის დროს
ადამიანის გვერდით დგომა
ისეთივე რთულია ,როგორც ჭირში.
ლხინში უნდა გაიზიარო მისი
სიხარული,უნდა გესმოდეს,შეიცნო
იგი.შეხედო მისი თვალებით
სამყაროს,ამ დროს თითქოს
საკუთარი თავი გავიწყდება და
ხდები მისი მეორე “მე”. ლხინის
დროს კი შეიძლება მეგობარს სულ
არ ახსოვდე,ჩაფლული იყოს თავის
ბედნიერებაში.შენს შენიშვნებსა
თუ კრიტიკას ირონიით და წყენით
შეხედოს,მიგიღოს მისთვის
ცუდისმყოფელად,მაგრამ უნდა
ეცადო დაანახო ყველაფერი
ისე,რომ არც ბედნიერების საბაბი
არ მოუსპო და არც რეალობას არ
ააცდინო ძალიან.
მოკლედ,ფაქტია,რომ ერთგულება
ძნელად საზიდი ტვირთია,და
ბედნიერია ის ვისაც შეუძლია
ღირსეულად ატაროს ეს ტვირთი.
მინდა რომ იყო ჩემი,
და იფერებდე მორცხვად.
თვალს გემჩნეოდეს ცრემლი,
შორს ვიქნებოდი როცა.
მინდა იწყენდე მაშინ,
თუ შემნიშნავდი წყენას.
როგორც პატარა ბავშვი
ჩემთან იჩლექდე ენას.
ყველგან ამბობდე -,,მიყვარს,"
გყავდე გულში და გულთან.
მიძღვინიდე ლამაზ სიტყვას
და ყოველ ამოსუნთქვას.
რომ მიფიცებდე, გწამდე -
მინდა გიყვარდე ასე...
მინდა სულ გვერდით მყავდე,
სულ ჩემით იყო სავსე...
მინდა, რომ იყო ჩემი...
არიან ქალები-
უდაბნოები,
ისინი უნდა
გადალახო და
დატბორო.
არიან ქალები-
ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები-
ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა
დაიდგა და
ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო
შენგან დაკრეფილი
ყვავილები,
რომლებიც მალე
გაგიხმება და
გადაყრი მერე!
არიან ქალები-
ტოლჩები,
რომლებიდანაც
ვნების წყალი უნდა
დალიო,
არიან ქალები-ყრუ
კედლები,
მათ უნდა გვერდი
აუქციო.
არიან ქალები-
ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ
მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის
არაფერში არა
სჭირდება.
არიან ქალები-
გუშინდელი
გაზეთები,
მათ არავინ აღარ
კითხულობს.
არიან ქალები-
ფორმულები,
მათ ძუძუებს
დაავიწყდათ
მამაკაცების ტუჩების
ელდა.
არიან ქალები-
მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ
შეხვიდე და
მოისვენო.
არიან ქალები-
ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ
წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ «სიყვარულზე»
ლაპარაკით
ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ
ამ სიტყვით უნდათ,
რომ დაგვამარცხონ.
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან
ქალები,
არიან ქალები _
რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები _
დაგვ...Ещёარიან ქალები-
უდაბნოები,
ისინი უნდა
გადალახო და
დატბორო.
არიან ქალები-
ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები-
ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა
დაიდგა და
ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო
შენგან დაკრეფილი
ყვავილები,
რომლებიც მალე
გაგიხმება და
გადაყრი მერე!
არიან ქალები-
ტოლჩები,
რომლებიდანაც
ვნების წყალი უნდა
დალიო,
არიან ქალები-ყრუ
კედლები,
მათ უნდა გვერდი
აუქციო.
არიან ქალები-
ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ
მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის
არაფერში არა
სჭირდება.
არიან ქალები-
გუშინდელი
გაზეთები,
მათ არავინ აღარ
კითხულობს.
არიან ქალები-
ფორმულები,
მათ ძუძუებს
დაავიწყდათ
მამაკაცების ტუჩების
ელდა.
არიან ქალები-
მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ
შეხვიდე და
მოისვენო.
არიან ქალები-
ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ
წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ «სიყვარულზე»
ლაპარაკით
ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ
ამ სიტყვით უნდათ,
რომ დაგვამარცხონ.
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან
ქალები,
არიან ქალები _
რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები _
დაგვიტირებენ
რომელნიც ბოლოს,
არიან ქალები _ ჩვენი
შვილები,
ჩვენს მიერვე ჩვენივ
ჟინისგან
გამოჩორკნილნი,
არიან ქალები...
და არიან კიდევ
ქალები-პოეტები,
დაღლილნი და
ღამეების მარტოობას
შეფარებულნი,
ქალები-ტკივილები
«თვალების რაფაზე
ჩამოწყობილი
ცრემლებით»,
ქალები, რომელთაც
შეუძლიათ
მამაკაცების ბინძური
გულები _ ავგიას
თავლები
გააღონ ხანდახან,
გაანიავონ და
გამოწმინდონ,
ქალები, რომელთაც
ბაგეებზე პომადის
ნაცვლად სცხიათ
ლექსები,
ქალები, რომელთა
სხეულებზეც სუნამოს
სურნელი
სურნელია
ბალახების, მზის და
გვირილის,
ქალები, რომლებიც
ყველაზე მეტად და
ყველაზე ნაკლებად
არიან ქალები,
ქალები, რომლებიც
ვერ გახდებიან ვერც
ჩვენი დედები,
ვერც ჩვენი დები,
ვერც ჩვენი ცოლები,
რამეთუ ისინი
ეკუთვნიან ყველას
და არვის,
რამეთუ მათ სუსტ
მხრებს აჰკიდეს
ჩვენი ცოდვები და
ტკივილები.
რადგან მათ უთხრეს:
თქვენ უნდა იყოთ
უდაბნოები-ქალები
და კიდევ ქალები-
ჭაობები და
ლარნაკები,
თქვენ უნდა იყოთ
ქალები-ტოლჩები,
ქალები-კედლები,
ხელსახოცები,
გუშინდელი
გაზეთები და
ნიაღვრები,
თქვენ უნდა იყოთ
ქალები-მყუდრო
ოთახები
და ის ქალები,
სუყველანი,
რომლებიც «უბრალო»
ქალები არიან და
ზურგზე მოგდებული
თავიანთი პატარ-
პატარა
ტკივილისა და
სიხარულის გუდით
დადიან,
დადიან და ვერც
გუმანობენ, რომ
თქვენც არსებობთ,
ტუჩებზელექსებწაყრ
ილი ქალები
ძალიან დიდხანს
ნამალავი და
უნებურად მაინც
აშკარად
გაცხადებული
პირღია ჭრილობებით,
ქალები-პოეტები
ლურჯი ზმნებებით
და «ყელზე
გამობმული ღუზით,
რომელიც ცაში
გახრჩობთ»
ქალები…….
რომელთაც ასე
ძალიან მინდა
გითხრათ:
დიდი მადლობა და
ბოდიში
ყველაფრისთვის
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 64
იცი სადამდე ვიცოცხლებ? სანამ მოვკვდები... ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები გზას გავუყვები სულ ბოლო, განაპირამდე თვალსაც გავუწვდენ ზღვის ნაპირს, სხვა ნაპირამდე. სანამ არ მოხვალ დაგიცდი, ჩემს მონატრებას გადაგდებ. დაგელოდები ყოველთვის... იცი საიდან სადამდეე? სანამ ცოცხალი ვიქნები ახლა ხომ ხვდები? იცი სადამდე ვიცოცხლეებ? სანამ მოვკვდები... იცი ზამთარში სიცივეს სულაც არ ცივა, ფოთლების ნაცვლად ხის ტოტებს თოვლი დაცვივა. რა ლამაზია არ იცი ფოთოლთა თოვლი. ყინვა ზამთარში მე და შენ მხოლოდ ჩვენ ორნი. გინდაა? ჩემს წუთებს გაჩუქებ ოღონდ გამენდე.. დღეს შევცვლი ღამის მაგივრად ყველა ღამემდე.. ფიქრს არ მივუშვებ არასდროს ბურუს, ნისლამდე. წინ წასულს ადრე დაგხვდები, შენს იქ მისვლამდე. თუ გინდა ჩემს გულს დაგითმობ, ვითომ ჩემს კუთვნილს. არც კი მრცხვენია რას ვამბობ ეს შენ გეკუთვნის. იებს დაგიკრეფ თავდახრილს ლურჯთვალა იებს, ვარსკვლავს მოგიწყვეტ ზეციდან ცა მაპატიებს. თუკი მოვკვდები რას ვიზავ? მგონი ვერაფერს. ან ცისარტყელის გაჩუქებ თითქმის ყველაფერს, ან წვიმად მოვალ მიწაზე, შევუერთდებ
...Ещёიცი სადამდე ვიცოცხლებ? სანამ მოვკვდები... ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები გზას გავუყვები სულ ბოლო, განაპირამდე თვალსაც გავუწვდენ ზღვის ნაპირს, სხვა ნაპირამდე. სანამ არ მოხვალ დაგიცდი, ჩემს მონატრებას გადაგდებ. დაგელოდები ყოველთვის... იცი საიდან სადამდეე? სანამ ცოცხალი ვიქნები ახლა ხომ ხვდები? იცი სადამდე ვიცოცხლეებ? სანამ მოვკვდები... იცი ზამთარში სიცივეს სულაც არ ცივა, ფოთლების ნაცვლად ხის ტოტებს თოვლი დაცვივა. რა ლამაზია არ იცი ფოთოლთა თოვლი. ყინვა ზამთარში მე და შენ მხოლოდ ჩვენ ორნი. გინდაა? ჩემს წუთებს გაჩუქებ ოღონდ გამენდე.. დღეს შევცვლი ღამის მაგივრად ყველა ღამემდე.. ფიქრს არ მივუშვებ არასდროს ბურუს, ნისლამდე. წინ წასულს ადრე დაგხვდები, შენს იქ მისვლამდე. თუ გინდა ჩემს გულს დაგითმობ, ვითომ ჩემს კუთვნილს. არც კი მრცხვენია რას ვამბობ ეს შენ გეკუთვნის. იებს დაგიკრეფ თავდახრილს ლურჯთვალა იებს, ვარსკვლავს მოგიწყვეტ ზეციდან ცა მაპატიებს. თუკი მოვკვდები რას ვიზავ? მგონი ვერაფერს. ან ცისარტყელის გაჩუქებ თითქმის ყველაფერს, ან წვიმად მოვალ მიწაზე, შევუერთდები მდინარეს ან ღამით მოვალ სიზმარში გულში ჩაგიკრავ მძინარეს. მაგრამ მე მაინც ვიცოცხლებ, სანამ მოვკვდები. ავად მანამდე ვიქნები, სანამ მოვრჩები. გზას გავუყვები სულ ბოლო განაპირამდე. თვალსაც გავაწვდენ ზღვის ნაპირს სხვა ნაპირამდე..!
ის დროც დადგება, _ თუკი იმ დროს დადგომა ეთქმის, როცა ყოველი ჩემი ნაკლი თვალში გეცემა, როცა სიკეთეს მოიმრავლებ მარტოდენ შენთვის და სიყვარული მოგონებებს გადაეცემა. ის დროც დადგება, როცა გზაზე ერთად ჩავივლით და შენს მზერაში მზის სხივები აღარ გაკრთება, როცა წამიერ შემომხედავ, ჩემზედ მწყრალივით, და მთელი სახე გულგრილობით დაგენაკვთება. ის დროც დადგება, განვიკითხავ საკუთარ ცოდვებს, წარმავალობის სინანული გაათკეცდება და ჩვენს სიყვარულს საძრახისი თუკი რამ მოსდევს მე დამრჩება და შენს გაკიცხვას არვინ ეცდება. ...და თუ არჩიე ტრფობის უღელს თავისუფლება, კვლავ რომ მიყვარდე, არ მექნება ამის უფლება.!!!......
მარტო ხარ? -რა ვიცი... -კვლავ გიყვარს? -განვიცდი... -ტირიხარ? -მერე რა... -დრო? -დრო ვერ მერევა... -ივიწყებ? -ადვილად... -მატყუებ? -ნამდვილად... -კვლავ გახსოვს? -ჩემშია... -ოცნება? -ბნელშია... -რას ნანობ? -არაფერს... -რას ხურავ? -დარაბებს... -შეგცივდა? -ძალიან... უბრალოდ ქარია... -მზე უკვე გადადის... წავედი... -ნახვამდის... -მოიცა!!! -რა გინდა? -მეგონა გაწვიმდა... კვლავ მოხვალ? -ხომ იცი... -მე ისევ მოგიცდი!! :X
იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, შორიდან რომ მაწვალებს, ერთხელაც რომ დავიჭერ და, დავუკოცნი თვალებს. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს სულს რომ ეთამაშება, ტუჩ-ბაგეს რომ შეუქებ და, ის კი გეკაპასება. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს, შეხვედრა რომ მართლა სურს, ზამთარში რომ სარკმელთან ზის, გულში მალავსგაზაფხულს. იმ სიყვარულს გაუმარჯოს დიდი გრძნობა რომ ჰქვია, ჩუმად მისთვის ბუტბუტებს და იასავით მორცხვია.
წვიმის წვეთები გაყინულ გულს ცრემლად ედება რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება, რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში.. რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამ ქვეყნად ერთად, რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან, რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ... ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება
გახსოვს? მითხარი ,"ცხოვრება ხარ", მაგრამ არ გითქვამს ვისთვის, ვზივარ და ვფიქრობ მაგ შენს სიტყვებზე, მაგრამ ვერ ვხვდები რისთვის, ალბად იმიტომ რომ გამახსენდი, გამახსენდი და რისთვის? ალბად იმიტომ რომ შემიყვარდი, მაგრამ სად? როგორ? რისთვის? ნეტავ რა ვნახე შენში ასეთი? თავს არ მანებებს ფიქრი, ფიქრი აწმყოსა და მომავალზე, მაგრამ არ ვიცი რისთვის...
მე რომ ლამაზი თვალები მქონდეს, გაგისწორებდი მზერას თამამად, ვით კლავიშებზე თითი აკორდებს, სიწითლე ღაწვებს დაგიფარავდა. დავამარცხებდი შენს ამაყ მზერას, გეტყოდი ამდენი ხანის ნაგოდებს, გზას უყელავდი ავ ბედისწერას, ნეტავ, ლამაზი თვალები მქონდეს! ცეცხლს დაგინთებდი გულში სიმღერით, მზერაში ცეცხლი მეც რომ მამკობდეს, ან შენ რომ გიყვარს , სწორედ იმგვარი და იმნაირი თვალები მქონდეს. აწ დარდის დარად დავიარები, და, დანაცრული, დარებზე ვგოდებ, იქნებ ოდესმე შემიყვარებდი, მეც რომ ლამაზი თვალები მქონდე!!
თვალიდან მოგწიწკნი ყოველგვარ სევდას,
ნუ გამექცევი,მომეცი ნება!
რომ გვერდით გყავდე,ვეფეო შენს დარდს,
რადგან მიყვარხარ, ცოტათი ფერმკრთალს...
მიყვარხარ ძლიერ, არ ვითხოვ ვნებას...
მიყვარხარ უხმოდ, მიგულე შენად...
მიყვარხარ გრძნობით, რომელიც მე მწამს...
მიყვარხარ ვიდრე ეს გული ფეთქავს....
როცა მე გხედავ, ეს გაზაფხული ბავშვიით ცეკვავს,
გთხოვ ნუ დამძრახავ, ამ ლექსის წერას,
ვიდრე მიყვარხარ, არ ვითხოვ შვებას,
ვიდრე მიყვარხარ, არაფერს ვგეგმავ,
და თუ შენ წახვალ, არ გეტყვი ერთ წამს,
მე შემოდგომის ნაზ ფოთოლცვენას,
კვლავ მოვუყვები ნატრულ ოცნებას,
თუ როგორ უყვარხარ, ცოტათი ფერმკრთალს.
იცი რა ხდება? ცხოვრება ნათდება რაც დღეს არ ხდება ,ხვალიდან ახდება ჩემს გვერდით მჯდომარეს თვალებში ჩაგხედავ და გეტყვი მიყვარხარ აი რა ხდება უშენოდ ცხოვრება უფერო გახდება შენ ჩემთან იქნები და ეს ახდება შენ მეტყვი მომავლად არ ვიცი რა ხდება ეს შენი ოცება არასდროს ახდება მე შენი სიტყვების საერთოდ არ მჯერა დამტოვებ მე მარტო ამ ბნელ ადგილას არ ვიცი რა ხდება ცხოვრება მთავრდება სამყარო ჩაქრება და ბნელი დარჩება შენი თვალები კვლავ მელანდება ჩემს საფლავზე კი ვარდი გახმება მაგრამ ეს სიტყვები არასდროს გაქრება მუდამ გახსოვდეს უზომოდ მიყვარდი მთელი ცხოვრება ეს გრძნობა თან მსდევდა!!!
ნუ მომატყუებ,რომ სინანული,ყველა სევდას და დარდებს წალეკავს, დღეს შენი დღეა,მაგრამ დრო მოვა და უჩემობა სულში გაგატანს....! ჯერ უდარდელი დღეები გიდგას და გატაცების ცეცხლით ინთები, ახლა არ გჯერა მაგრამ დრო მოვა და..მტკივნეული დარდი ვიქნები..... მე ვარ ვინც ნებით ოცნება დათმო და სინანულის მხარეს ეწვია, ვისაც ხუმრობით აჩუქეს ღმერთი და უღმერთობას გადაეჩვია. სუსტი ხელებით ნაწვიმარ ცაზე,ისე აგწიე რომ ვეღარ შეგწვდი, ღმერთად გაქციე და ღმერთი რატომ გამიხსენებდი,ვინ ვიყავ შენთვის?! ჯერ უდარდელი დღეები გიდგას,და სხვის კოცნაში არ გახსენდები.... მაგრამ მერწმუნე ის დღეც დადგება,რომ სიგიჟემდე მოგენატრები.......
მინდა დაგიტოვო იარა...
...Ещёმინდა...
ჩემი გული გართობდეს...
გულში დაგიტოვო, იარა...
ზაფხულში ეგ თვალები მათოვდეს...
სულში...
ამ ლექსებში კი არა....
მინდა...
დამიღამო საღამო...
სულში შრიალებდეს ალვები...
შენი თმები ვიგრძნო საამო
შენი...
უნაპირო თვალები...
მინდა...
გათენებას ვუმზირო...
მინდა...
გავათენო უმზეოდ...
მინდა ცა... უნაკლო, უძირო...
თავი...
ისევ ვიგრძნო უმწეოდ...
მინდა...
გაწვალებდეს, გათრობდეს...
ისევ, ჩემს სიყვარულს ემონო...
უცებ, მაისშ
მინდა დაგიტოვო იარა...
მინდა...
ჩემი გული გართობდეს...
გულში დაგიტოვო, იარა...
ზაფხულში ეგ თვალები მათოვდეს...
სულში...
ამ ლექსებში კი არა....
მინდა...
დამიღამო საღამო...
სულში შრიალებდეს ალვები...
შენი თმები ვიგრძნო საამო
შენი...
უნაპირო თვალები...
მინდა...
გათენებას ვუმზირო...
მინდა...
გავათენო უმზეოდ...
მინდა ცა... უნაკლო, უძირო...
თავი...
ისევ ვიგრძნო უმწეოდ...
მინდა...
გაწვალებდეს, გათრობდეს...
ისევ, ჩემს სიყვარულს ემონო...
უცებ, მაისში რომ გათოვდეს...
ჩვენ კი...
ოცნებები გვეგონოს...
სულში,
ამ ლექსებში კი არა...
ზაფხულს, ეგ თვალები ათოვდეს...
გულში გაგეჩხიროს იარა...
მაინც...
უჩემობა გაფრთხობდეს..
ის დროც დადგება, _ თუკი იმ დროს დადგომა ეთქმის, როცა ყოველი ჩემი ნაკლი თვალში გეცემა, როცა სიკეთეს მოიმრავლებ მარტოდენ შენთვის და სიყვარული მოგონებებს გადაეცემა. ის დროც დადგება, როცა გზაზე ერთად ჩავივლით და შენს მზერაში მზის სხივები აღარ გაკრთება, როცა წამიერ შემომხედავ, ჩემზედ მწყრალივით, და მთელი სახე გულგრილობით დაგენაკვთება. ის დროც დადგება, განვიკითხავ საკუთარ ცოდვებს, წარმავალობის სინანული გაათკეცდება და ჩვენს სიყვარულს საძრახისი თუკი რამ მოსდევს მე დამრჩება და შენს გაკიცხვას არვინ ეცდება. ...და თუ არჩიე ტრფობის უღელს თავისუფლება, კვლავ რომ მიყვარდე, არ მექნება ამის უფლება.
მაღალ ტახტრევანზე იჯდა მამაღმერთი,
თეთრი ღრუბლები ეწყო ბალიშებად,
მყინვარი შანდლად ედგა,
შიგ მზე სანთლად ენთო
და ხალხს ელვის კვერთხით სურვილს ანიშნებდა.
წყალობა უფლისა თურმე ყველას მისწვდა,
მიწის ყველა მკვიდრი თავისთან შეჰყარა,
გაშლილ ხელისგულზე ედო დედამიწა,
რომ კაცთა მოდგმისთვის გაეყო ქვეყანა.
მის წინ რიგში იდგენენ ზანგნი თუ არაბნი,
ფრანგნი თუ… ვინ მოსთვლის ღვთის ნებას მინდობილთ.
ზoგს ველი არგუნა, ზოგს მთების ქარაფი,
ზოგს ცხელი უდაბნო, ზოგს ვრცელი მინდორი,
ზოგს მთა მოუწია, ზოგს მთის კალთები.
უფლის განაჩენი არ იყო სადაო.
მხოლოდ ამ გრძელ რიგში არ ჩანდნენ ქართველნი,
რიგი და ქართველი? სადან სადაო.
და როცა პირწმინდად დარიგდა მთა ბარი,
გოჯიც კი მიწისა არ დარჩა უბრალოდ,
უეცრად ჩვენები, სად იყვნენ სად არა,
წარუდგნენ და ჰკითხეს:
ჩვენ რა ვქნათ უფალო?
მიწის ამ
...Ещёმაღალ ტახტრევანზე იჯდა მამაღმერთი,
თეთრი ღრუბლები ეწყო ბალიშებად,
მყინვარი შანდლად ედგა,
შიგ მზე სანთლად ენთო
და ხალხს ელვის კვერთხით სურვილს ანიშნებდა.
წყალობა უფლისა თურმე ყველას მისწვდა,
მიწის ყველა მკვიდრი თავისთან შეჰყარა,
გაშლილ ხელისგულზე ედო დედამიწა,
რომ კაცთა მოდგმისთვის გაეყო ქვეყანა.
მის წინ რიგში იდგენენ ზანგნი თუ არაბნი,
ფრანგნი თუ… ვინ მოსთვლის ღვთის ნებას მინდობილთ.
ზoგს ველი არგუნა, ზოგს მთების ქარაფი,
ზოგს ცხელი უდაბნო, ზოგს ვრცელი მინდორი,
ზოგს მთა მოუწია, ზოგს მთის კალთები.
უფლის განაჩენი არ იყო სადაო.
მხოლოდ ამ გრძელ რიგში არ ჩანდნენ ქართველნი,
რიგი და ქართველი? სადან სადაო.
და როცა პირწმინდად დარიგდა მთა ბარი,
გოჯიც კი მიწისა არ დარჩა უბრალოდ,
უეცრად ჩვენები, სად იყვნენ სად არა,
წარუდგნენ და ჰკითხეს:
ჩვენ რა ვქნათ უფალო?
მიწის ამზომველნი სულს ძლივსღა ღაფავდნენ,
ფრიად დამაშვრალი ჩანდა თვით მეუფეც,
განცვიფრდა:
ვინა ხართ, სადა ხართ აქამდე?
მთელი დედამიწა გავყავი მე უკვე…
ქართველნი გახლავართ,
გავშალეთ ნაბდები …
შენი სადგეგრძელო თასები დავცალეთ,
რიგს ლხინი ვარჩიეთ, გაქეთ და გადიდეთ
და დაგვაგვიანდა ჰე ღმერთო მოწყალევ…
დავლოცეთ შენს მიერ შექმნილი სამყარო,
მეუფევ მაღალო!
და რადგან ეს მიწა ყველას გაუყავი,
ცუდი თუ კარგი კუთხე გაეცი მთლიანად.
რა უყოთ, ნუ სწუხარ, შენ კარგად იყავი,
ოღონდ დაგვიცალე ეს ერთი ფიალა!
…..ალპებად,
ანდებად,
თუ კავკასიონის მთებად,
აიწიენ წარბები შეკრული…
სად დაგაბინაოთ? – არ არის იოლი,
ასეთი ლამაზნი.
მამაცნი
ერთგულნი…
სულ ყველა გავეცი, ბილიკიც, ჭიუხვიც ,
მარტო დავიტოვე პატარა წალკოტი,
იქ კალთა დავბერტყე სიტურფის, სიუხვის,
საჩემოდ სამოთხის ხეხილით ვამკობდი,
მე ჩემთვის მინდოდა მზიური ქედები
და რადგან მიწის სხვა ნამცეციც არ არის,
ზეცაში ვიცხოვრებ…
ხოლო ეს ედემი -
თქვენთვის დამითმია.
დე, იყოს ალალი!
და ასე წაბრძანდა ღმერთი ცათა შინა,
))
და ჩვენ დაგვიტოვა ღვთიური მთა-ბარი,
მიტომ საქართველოს რა არ გააჩნია
ქუხს მისი სიტურფის,
სიუხვის ამბავი…!!
იქნებ შეცდომაც ბევრი მოგსვლია, მაგრამ არასდროს არის გვიანი, კაცში ეძებო პატიოსნება და მათხოვარში ა დ ა მ ი ა ნ ი! სხვის ტახტრევანზე გული ნუ გწყდება, დრონი მეფობენ არა მეფენი, ამაღლებული სულით იცხოვრე კარგ ადამიანს როგორც შეჰფერის! ყოველი სიტყვა აწონე ისე სხვისი სული არდააზიანო, შენთვის არავის დაესვას კითხვა- რა დაგიშავე ა დ ა მ ი ა ნ ო ?
შემიყვარდება უდროო ბინდი, თუ მზის ტოტები სევდას არ ისხამს, თუ მაგ ფანჯრების მყუდროებიდან თქვენ ვერ შემამჩნევთ, მოსულ ქარიშხალს... ვტოვებ საკუთარ თავთან ხელკავით მარტოსულების ვალსს პოეზიად... მწუხრის ზარები ჩემთვის რეკავდნენ სულს სინანული რომ მოეძია... მაგრამ ხომ ვიცი ამ ზარებიდან მომესევიან მხოლოდ ყვავები. შემხვდი ქუჩაში ნაზარეველო, შემხვდი, მოგყვები და მეყვარები..
უკვე დრო არის,მაგრამ ნეტავ, სად არის წამი?
...Ещёწამი, ცხოვრების საოცარი და სანეტარო,
რა ხანმოკლეა წუთისოფლის პატარა ჟამი,
გთხოვ შეგვიწყალე ცოდვილები ყველა უფალო.
რატომ, არის რომ ეს ცხოვრება უმოწყალოა,
ასე ტანჯული სევდიანი ფიქრი წარსულის,
თქვენი სიცოცხლე, რა მწარე და ცრემლიანია,
გაფრენილი და უცაბედი წამი გასული.
ეს ტრაგედია, უდიდესი არის სოფლისთვის,
დარდიანია, აქ ჩემს ირგვლივ ვისაც კი ვხედავ,
თითქოს ბუნებაც გლოვობს,ზეცას ახურავს თალხი,
ვდგავართ მდუმარედ, ხმის ამოღებას ვერავინ ვბედავთ.
გაყინულია, აქ ჩვენს ირგვლივ, სულ ყველაფერი,
გარინდებულა სევდიანი მთელი სამყარო,
დადუმებულნი ვდგავართ, ახლა თქვენს წინაშე და
ყველას გვინ
უკვე დრო არის,მაგრამ ნეტავ, სად არის წამი?
წამი, ცხოვრების საოცარი და სანეტარო,
რა ხანმოკლეა წუთისოფლის პატარა ჟამი,
გთხოვ შეგვიწყალე ცოდვილები ყველა უფალო.
რატომ, არის რომ ეს ცხოვრება უმოწყალოა,
ასე ტანჯული სევდიანი ფიქრი წარსულის,
თქვენი სიცოცხლე, რა მწარე და ცრემლიანია,
გაფრენილი და უცაბედი წამი გასული.
ეს ტრაგედია, უდიდესი არის სოფლისთვის,
დარდიანია, აქ ჩემს ირგვლივ ვისაც კი ვხედავ,
თითქოს ბუნებაც გლოვობს,ზეცას ახურავს თალხი,
ვდგავართ მდუმარედ, ხმის ამოღებას ვერავინ ვბედავთ.
გაყინულია, აქ ჩვენს ირგვლივ, სულ ყველაფერი,
გარინდებულა სევდიანი მთელი სამყარო,
დადუმებულნი ვდგავართ, ახლა თქვენს წინაშე და
ყველას გვინდა ,რომ ვიტიროთ და თავი დავხაროთ.
ცრემლი მერევა, მაგრამ მინდა ჩუმად ვახსენო,
ლოცვით და კრძალვით, სასახელო თქვენი სახელი,
უფალო ჩემო გევედრები ზეცა გახსენო,
და დაუმკვიდრე საუკუნო სასუფეველი... :XXx
როგორ მენატრები? ცხადში მელანდები,სიზმრად მოდიხარ და მერე ისევ ქრები. ვიცი აღარ მოხვალ,მაინც გელოდები რაღა დამრჩენია შენზე ფიქრის მეტი როგორ გაგვიმეტე,როგორ მიგვატოვე ნუთუ აღარ გინდა ახლა ჩვენთან იქნე. შენი სული მტკივა,შენი გული მტკივა შენი ჩახუტება როგორ მენატრება შენი ღიმილი და შენი ნაზი მზერა
...Ещёროგორ მენატრები? ცხადში მელანდები,სიზმრად მოდიხარ და მერე ისევ ქრები. ვიცი აღარ მოხვალ,მაინც გელოდები რაღა დამრჩენია შენზე ფიქრის მეტი როგორ გაგვიმეტე,როგორ მიგვატოვე ნუთუ აღარ გინდა ახლა ჩვენთან იქნე. შენი სული მტკივა,შენი გული მტკივა შენი ჩახუტება როგორ მენატრება შენი ღიმილი და შენი ნაზი მზერა ბაჩი რო იცოდე როგორ მენატრება. შენი დაიკო და შენი დედიკუნა ცრემლში ათენებს და ტანჯვით უღამდებათ შენი ანანიკო ბუძას დაგიძახებს რასაც მოუთმენლად,სიხარულით მოელოდი მეტი არაფერი აღარ შემიძლია იმედია ამით მაინც გაიხარებ
ერთგულება ალბათ ყველაზე
კარგი თვისებაა,რომელსაც
ადამიანი ან ფლობს,ან არა. რაზეა
ამ თვისების ქონ
ოჯახზე ,აღზრდაზე,გარემოზე თუ
სხვა ეს კიდევ სხვა თემაა,თუმცა
ბედნიერია ადამიანი ვისაც
ერთგული მეგობარი,მესაიდუმლე
ჰყავს. ერთგულება ბევრ
სიტუაციასა თუ საქციელში
შეიძლება გამოიხატოს. ალბათ
ყველას გაგვიგია
სიტყვები,რომლებსაც
ახალდაქორწინებულები
ერთმანეთს შეჰფიცავენ
ხოლმე”ერთად ვიქნებით ჭირსა,თუ
ლხინშიო”. ამ ფრაზის
გაგონებაზე,მაშინვე მიცნდებოდა
აზრი რომ ლხინში ადამიანის
გვერდით ყოფნას რა უნდა
მთავრია ჭირში ედგე გვერდით-
თქო. თუმცა ალბათ ძალიან
ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო ის
ადამიანი,ვინც ეს სიტყვები
პირველად წარმოთქვა.მთელი აზრი
კი იმაშია,რომ ლხინის დროს
ადამიანის გვერდით დგომა
ისეთივე რთულია ,როგორც ჭირში.
ლხინში უნდა გაიზიარო მისი
სიხარული,უნდა გესმოდეს,შეიცნო
იგი.შეხედო მისი თვალებით
სამყაროს,ამ დროს თითქოს
საკუთარი თავი გავიწყდება და
ხდები მისი მეორე “მე”. ლხინის
დროს კი შეიძლება მეგობარს სულ
არ ახსოვდე,ჩაფლული იყოს თავის
ბედნიერებაში.შენს შენიშვ...Ещёერთგულება ––––
ერთგულება ალბათ ყველაზე
კარგი თვისებაა,რომელსაც
ადამიანი ან ფლობს,ან არა. რაზეა
ამ თვისების ქონ
ოჯახზე ,აღზრდაზე,გარემოზე თუ
სხვა ეს კიდევ სხვა თემაა,თუმცა
ბედნიერია ადამიანი ვისაც
ერთგული მეგობარი,მესაიდუმლე
ჰყავს. ერთგულება ბევრ
სიტუაციასა თუ საქციელში
შეიძლება გამოიხატოს. ალბათ
ყველას გაგვიგია
სიტყვები,რომლებსაც
ახალდაქორწინებულები
ერთმანეთს შეჰფიცავენ
ხოლმე”ერთად ვიქნებით ჭირსა,თუ
ლხინშიო”. ამ ფრაზის
გაგონებაზე,მაშინვე მიცნდებოდა
აზრი რომ ლხინში ადამიანის
გვერდით ყოფნას რა უნდა
მთავრია ჭირში ედგე გვერდით-
თქო. თუმცა ალბათ ძალიან
ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო ის
ადამიანი,ვინც ეს სიტყვები
პირველად წარმოთქვა.მთელი აზრი
კი იმაშია,რომ ლხინის დროს
ადამიანის გვერდით დგომა
ისეთივე რთულია ,როგორც ჭირში.
ლხინში უნდა გაიზიარო მისი
სიხარული,უნდა გესმოდეს,შეიცნო
იგი.შეხედო მისი თვალებით
სამყაროს,ამ დროს თითქოს
საკუთარი თავი გავიწყდება და
ხდები მისი მეორე “მე”. ლხინის
დროს კი შეიძლება მეგობარს სულ
არ ახსოვდე,ჩაფლული იყოს თავის
ბედნიერებაში.შენს შენიშვნებსა
თუ კრიტიკას ირონიით და წყენით
შეხედოს,მიგიღოს მისთვის
ცუდისმყოფელად,მაგრამ უნდა
ეცადო დაანახო ყველაფერი
ისე,რომ არც ბედნიერების საბაბი
არ მოუსპო და არც რეალობას არ
ააცდინო ძალიან.
მოკლედ,ფაქტია,რომ ერთგულება
ძნელად საზიდი ტვირთია,და
ბედნიერია ის ვისაც შეუძლია
ღირსეულად ატაროს ეს ტვირთი.
და იფერებდე მორცხვად.
თვალს გემჩნეოდეს ცრემლი,
შორს ვიქნებოდი როცა.
მინდა იწყენდე მაშინ,
თუ შემნიშნავდი წყენას.
როგორც პატარა ბავშვი
ჩემთან იჩლექდე ენას.
ყველგან ამბობდე -,,მიყვარს,"
გყავდე გულში და გულთან.
მიძღვინიდე ლამაზ სიტყვას
და ყოველ ამოსუნთქვას.
რომ მიფიცებდე, გწამდე -
მინდა გიყვარდე ასე...
მინდა სულ გვერდით მყავდე,
სულ ჩემით იყო სავსე...
მინდა, რომ იყო ჩემი...
უდაბნოები,
ისინი უნდა
გადალახო და
დატბორო.
არიან ქალები-
ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები-
ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა
დაიდგა და
ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო
შენგან დაკრეფილი
ყვავილები,
რომლებიც მალე
გაგიხმება და
გადაყრი მერე!
არიან ქალები-
ტოლჩები,
რომლებიდანაც
ვნების წყალი უნდა
დალიო,
არიან ქალები-ყრუ
კედლები,
მათ უნდა გვერდი
აუქციო.
არიან ქალები-
ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ
მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის
არაფერში არა
სჭირდება.
არიან ქალები-
გუშინდელი
გაზეთები,
მათ არავინ აღარ
კითხულობს.
არიან ქალები-
ფორმულები,
მათ ძუძუებს
დაავიწყდათ
მამაკაცების ტუჩების
ელდა.
არიან ქალები-
მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ
შეხვიდე და
მოისვენო.
არიან ქალები-
ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ
წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ «სიყვარულზე»
ლაპარაკით
ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ
ამ სიტყვით უნდათ,
რომ დაგვამარცხონ.
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან
ქალები,
არიან ქალები _
რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები _
დაგვ...Ещёარიან ქალები-
უდაბნოები,
ისინი უნდა
გადალახო და
დატბორო.
არიან ქალები-
ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები-
ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა
დაიდგა და
ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო
შენგან დაკრეფილი
ყვავილები,
რომლებიც მალე
გაგიხმება და
გადაყრი მერე!
არიან ქალები-
ტოლჩები,
რომლებიდანაც
ვნების წყალი უნდა
დალიო,
არიან ქალები-ყრუ
კედლები,
მათ უნდა გვერდი
აუქციო.
არიან ქალები-
ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ
მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის
არაფერში არა
სჭირდება.
არიან ქალები-
გუშინდელი
გაზეთები,
მათ არავინ აღარ
კითხულობს.
არიან ქალები-
ფორმულები,
მათ ძუძუებს
დაავიწყდათ
მამაკაცების ტუჩების
ელდა.
არიან ქალები-
მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ
შეხვიდე და
მოისვენო.
არიან ქალები-
ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ
წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ «სიყვარულზე»
ლაპარაკით
ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ
ამ სიტყვით უნდათ,
რომ დაგვამარცხონ.
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან
ქალები,
არიან ქალები _
რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები _
დაგვიტირებენ
რომელნიც ბოლოს,
არიან ქალები _ ჩვენი
შვილები,
ჩვენს მიერვე ჩვენივ
ჟინისგან
გამოჩორკნილნი,
არიან ქალები...
და არიან კიდევ
ქალები-პოეტები,
დაღლილნი და
ღამეების მარტოობას
შეფარებულნი,
ქალები-ტკივილები
«თვალების რაფაზე
ჩამოწყობილი
ცრემლებით»,
ქალები, რომელთაც
შეუძლიათ
მამაკაცების ბინძური
გულები _ ავგიას
თავლები
გააღონ ხანდახან,
გაანიავონ და
გამოწმინდონ,
ქალები, რომელთაც
ბაგეებზე პომადის
ნაცვლად სცხიათ
ლექსები,
ქალები, რომელთა
სხეულებზეც სუნამოს
სურნელი
სურნელია
ბალახების, მზის და
გვირილის,
ქალები, რომლებიც
ყველაზე მეტად და
ყველაზე ნაკლებად
არიან ქალები,
ქალები, რომლებიც
ვერ გახდებიან ვერც
ჩვენი დედები,
ვერც ჩვენი დები,
ვერც ჩვენი ცოლები,
რამეთუ ისინი
ეკუთვნიან ყველას
და არვის,
რამეთუ მათ სუსტ
მხრებს აჰკიდეს
ჩვენი ცოდვები და
ტკივილები.
რადგან მათ უთხრეს:
თქვენ უნდა იყოთ
უდაბნოები-ქალები
და კიდევ ქალები-
ჭაობები და
ლარნაკები,
თქვენ უნდა იყოთ
ქალები-ტოლჩები,
ქალები-კედლები,
ხელსახოცები,
გუშინდელი
გაზეთები და
ნიაღვრები,
თქვენ უნდა იყოთ
ქალები-მყუდრო
ოთახები
და ის ქალები,
სუყველანი,
რომლებიც «უბრალო»
ქალები არიან და
ზურგზე მოგდებული
თავიანთი პატარ-
პატარა
ტკივილისა და
სიხარულის გუდით
დადიან,
დადიან და ვერც
გუმანობენ, რომ
თქვენც არსებობთ,
ტუჩებზელექსებწაყრ
ილი ქალები
ძალიან დიდხანს
ნამალავი და
უნებურად მაინც
აშკარად
გაცხადებული
პირღია ჭრილობებით,
ქალები-პოეტები
ლურჯი ზმნებებით
და «ყელზე
გამობმული ღუზით,
რომელიც ცაში
გახრჩობთ»
ქალები…….
რომელთაც ასე
ძალიან მინდა
გითხრათ:
დიდი მადლობა და
ბოდიში
ყველაფრისთვის