Предыдущая публикация
მთაწმინდა
ჩრდილი მთაწმინდის ფერდზე,როგორ იღლება მთვარე.დღესაც დაიწვენს მკერდზე,ფიქრებს ნაცნობი მხარე.მამადავითი ბრაზობს,სტუმარი ქაოსს იწვევს.პანთეონისკენ ჩქარობს,პირჯვარს სულსწრაფად იწერს.ციდან ვარსკვლავთა მოდგმა,ეხმიანება მიწას.კაცობრიობის დოგმა,გაგიმტვრევს გულის ფიცარს.ატყდა ტკივილი, განცდა,ქალი უაზროდ მირბის.ნაბიჯი წამებს გასცდა,გულმა გაუსწრო სირბილს.თვალებზე ისევ ელავს,სასოწარკვეთის დაღი.წყვდიადი ღამე თელავს,ქალი აღარ სჩანს ლაღი.მიუახლოვდა საფლავს,მეფე პოეტის კუთხეს.სანამ ყვავილებს დაფლავს,"- წადიო" , ასე უთხრეს.ვერ გაუგია ამ ქალს,ვისი ხმა არის ციდან.მუხლები იწყებს კანკალს,ყმუილი ისმის ტყიდან.....თვალდახუჭული იმალებოდა,არ გაუჭირდა "იმ" ხმის მიხვედრადა სავალალოდ მეჩვენებოდა,გენიოსებთან მისი შეხვედრა.
Следующая публикация
Нет комментариев