Предыдущая публикация
ҲИКОЯТИ ИБРАТНОК....
Замоне дар як деҳаи кӯҳистонӣ оҳангари машҳуре зиндагӣ мекард. Ӯ аз пӯлод асбобҳои аъло ва устувор месохт, ки мардум аз ҳар гӯшаи кишвар барои харидани онҳо меомаданд.Аммо яке аз шогирдони ҷавонаш, ки ҳанӯз ба ҳунари оҳангарӣ сару кор дошт, аз шиддати кор ва натиҷаҳои дилхоҳ ба дастнаомада дилсард шуд.
Рӯзе шогирд назди устоди худ омаду гуфт:
— Устод, ман ин корро тарк мекунам. Ман меҳнат мекунам, арақ мерезам, пӯлодро доимо мезанам, аммо ҳеҷ натиҷаи лозим намебинам. Гӯё ҳама кӯшишҳо беҳудаанд.
Устод, ки шахси доно ва пуртаҷриба буд, оромона ба шогирд нигаристу гуфт:
— Пеш аз он, ки рафтанӣ шавӣ, як бор ба ман кӯмак кун. Бирав, як пораи пӯлодро аз оташ бигир.
Шогирд пӯлодро аз оташ гирифт ва устод ба ӯ амр дод:
— Ҳоло онро ба болға бизан!
Шогирд бо тамоми қувват пӯлодро зад, аммо он ҳатто андаке тағйир накард.
— Боз бизан! — гуфт устод.
Шогирд бори дуюм зад, сеюм ва чорум. Аммо ҳанӯз ҳеҷ чиз тағйир намеёфт.
Ниҳоят, пас аз даҳҳо зарба пӯлод тадриҷан шакл гирифт. Шогирд аз шиддати кор монда шуд, аммо дарк кард, ки ҳар як зарбаи ӯ ба пӯлод таъсир дошт, ҳатто агар дар аввал натиҷа намоён набуд.
Устод ба ӯ гуфт:
— Пӯлод монанди зиндагист. Шояд ҳар зарбаи аввал натиҷаи фаврӣ надошта бошад, аммо ҳар кӯшише, ки мекунӣ, ба тағйир ва муваффақиятро наздиктар мекунад.
Сабр ва устуворӣ он чизҳоеанд, ки пӯлодро ба шамшери аъло ва инсонро ба шахси бузург табдил медиҳанд.
Шогирд баъд аз ин ҳаргиз дилшикаста нашуд. Ӯ фаҳмид, ки сабр калиди ҳама муваффақиятҳост.
Баъд аз чанд сол, шогирди наврас худ як оҳангари машҳур шуд, ки аз зиндагӣ шукргузор буд ва ба дигарон низ таълим медод, ки сабр бузургтарин сармояи инсон аст.
Дарс аз ҳикоя:
Сабр ва кӯшиши доимӣ ҳамеша натиҷаи дилхоҳро ба даст меорад. Ҳар зарбаи хурд, ҳар қадами хурде, ки ба сами ҳадаф мегузорем, моро ба муваффақият наздиктар мекунад, ҳатто агар натиҷа фавран намоён набошад. Танҳо бо сабр мо метавонем қуллаҳои бузургро фатҳ кунем.
Следующая публикация
Ибни Ҷавзӣ
Як марде дар биёбон кору фаъолият мекард.
Комментарии 4